Απέναντι. (sequel Πυξίδα)

Κεφάλαιο 31

Vangelis' POV

"Η ευτυχία δεν είναι σαν την επιτυχία, δεν έρχεται με τη σκληρή δουλειά και τις σωστές επιλογές. Σαφώς, άμα κάνεις σωστές επιλογές, θα είσαι ευτυχισμένος, όμως από την άλλη, οι λάθος επιλογές μπορεί σιγά-σιγά να σε οδηγήσουν σε κάτι πιο όμορφο. Ας πάρουμε ως παράδειγμα την εμπειρία ενός ναρκομανή. Η λανθασμένη του επιλογή να υποκύψει στα ναρκωτικά, τον οδήγησε εξαρτημένο από αυτά. Παρ' όλα αυτά όμως, πήρε την απόφαση να απεξαρτηθεί και ζήτησε βοήθεια από κέντρο απεξάρτησης. Εκεί γνώρισε μια κοπέλα, ας μην την πούμε νοσοκόμα ή οτιδήποτε παρόμοιο, την ερωτεύτηκε και όταν καθάρισε, της ζήτησε να βγουν ραντεβού. Μερικά χρόνια μετά, τον βλέπουμε ευτυχισμένο μαζί με εκείνη και τα παιδιά τους. Έτσι λοιπόν συμπεραίνουμε πως η μία λανθασμένη του επιλογή, ναι μεν τον κατέστρεψε, όμως εντέλει τον οδήγησε στην πληρέστερη ευτυχία. Θέλει και λίγη τύχη η ευτυχία, να τα λέμε αυτά. Δεν είναι πάντοτε το να κάνεις καλές πράξεις, το έχουν αποδείξει οι αιώνες αυτό. "

Ακούω βήματα και σηκώνω το βλέμμα μου από τον υπολογιστή. Βγάζω τα γυαλιά μου για να τρίψω τη κορυφή της μύτης μου. Σήμερα ο μικρός ήταν ιδιαίτερα ανήσυχος και έχω κοιμηθεί ελάχιστα. Δεν έχει ούτε ένα μήνα από τότε που τον φέραμε σπίτι και φαίνεται πως ακόμη δεν έχει προσαρμοστεί απόλυτα στο καινούργιο του περιβάλλον.

«Κοιμήθηκε ο μικρός;» ρωτάω. Γνέφει καταφατικά πριν χασμουρηθεί και κλείσει σφιχτά τα μάτια της. Φαίνεται ξεκάθαρα η κούραση πάνω της. «Πήγαινε κοιμήσου και εσύ να ξεκουραστείς.» λέω τρυφερά.

«Ναι, πρέπει, σε λίγο όμως.» λέει. Με πλησιάζει, κάθεται πάνω στα πόδια μου και τυλίγει τα χέρια της γύρω από τον σβέρκο μου.

«Τώρα, Μαρίλια!» λέω αυστηρά.

Μου βγάζει την γλώσσα και με αγνοεί, «Η μαμά σου λέει πως ο μικρός συμπεριφέρεται όπως εσύ όταν ήσουν μωρό.» λέει.

Αναστενάζω, «Τους έβγαζα την Παναγία ε;» λέω γελώντας. Γνέφει καταφατικά και γελάει απαλά, «Εε, λίγο-πολύ.»

«Γίναμε γονείς, μπορείς να το πιστέψεις;» λέω ακόμη ''σοκαρισμένος'' με τα νέα δεδομένα.

Κατσουφιάζει και χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά μου.

«Τι είναι, μωρό μου; Τι σκέφτεσαι;» ρωτάω. Σηκώνεται όρθια, φέρνει μια καρέκλα και κάθεται απέναντί μου και με κοιτάζει σοβαρή μέσα στα μάτια.

Ναι, κάτι μου λέει πως δεν θα μ' αρέσει η συζήτηση που θα ακολουθήσει...

"Μωρό μου, δεν θες να μάθεις αν αυτή είναι η δεύτερη φορά που γίνεσαι πατέρας;» λέει διστακτικά. Ξεροκαταπινω και καρφώνω το βλέμμα μου στο κενό πίσω της. Ξέρει πολύ καλά πως αυτό είναι ένα πολύ λεπτό θέμα που δεν θέλω σε καμία περίπτωση να αγγίζει και να αναφέρει.