Damned Hearts #Wattys2016

Damned Hearts 18

18

Hindi ako kailanman naging ganoon ka-seryoso sa lahat ng aspeto ng buhay.

I was always an adventurer. I seek for the fun side and would always choose to risk on something.

Hindi ako kailanman natakot na madapa dahil alam kong may aakay sa akin para tumayo.

But growing up with my mom and my sister? I never wanted to be like them.

Habang lumalaki ako ay nasaksihan ko kung gaano sila nagsakripisyo at kung gaano sila nakatutok kapag negosyo na ang pinag-uusapan. And I just couldn't understand why they can't have a laid back life, kahit ganoon na kalago ang Luminance.

Mas lalo ko lang inayawan ang mundong kinalakihan ko noon.

I was the shallow one. I was almost the opposite of my sister. I was never logical about things.

I'd strive hard for something I want but when I know it's not really for me, it's always an easy thing to just let go.

I was never afraid of rejection. Ang importante lang sa akin ay mahal ako ng ate at ng mama ko. Ang importante ay tinanggap nilang kaiba ang mga bagay na gusto kong gawin at paniwalaan.

I never cared if people around me won't buy my ways. What's important is I'm making the most out of everything.

Sa paglaki ko ay mas nakilala ko ang sarili ko. Mas minahal ko ang mga simpleng bagay na nakikita ko sa paligid. Kung paano sila gumalaw, at kung paano sila kumumpas.

I was always a lowkey holder. And I never wanted my friends to see me as someone from a rich family.

Pero sa ngayon sa tingin ko? Ang ilang prinsipyong pinaniwalaan ko habang lumalaki ay unti-unting nababago.

Unti-unti, nabubuwag ko ang kalahati ng mundong pilit kong binuo noon. Ang mundo na ibang-iba sa mundong gustong ipakilala ng mga magulang ko sa akin.

Far from my world where the only thing that scares me was... What if my camera gets broken?

Unti-unti, ipinapaabot sa akin ng diwa ko na mas may mga nakakatakot na bagay. Na mas may magbibigay sa akin ng panlulumo at sakit.

Rejection. I never thought this thing will scare me the most right now.

Natatakot akong baka isang araw ay ayawan na niya ako. Natatakot akong baka isang araw ay maisip niyang hindi naman talaga ako ang gusto niya. Natatakot ako na baka hindi totoo ang lahat ng ito.

Sa sandaling panahon, kalahati ng mga prinsipyong iyon ay binago niya.

"Stop staring, Gav..." I almost whispered.

Pigil na pigil ako sa pag-ngiti. Nakabaling ako sa Dreamweaver book na pinipilit kong intindihin.

Gusto ko sanang mag-angat sa kanya ng tingin pero hindi ko magawa.

His eyes are somewhat tickling me. Alam kong kanina pa siya titig na titig sa akin.

"Magtransform nga ako minsan bilang Dreamweaver book. Para nasa akin lang ang atensyon mo." Mahinahon ngunit seryoso ang tono niya.

Lalo kong pinigilan ang pag-ngiti. I pursed my lips so I won't show him the curve on it. I rolled my eyes but still buried myself on the book.

Sa peripheral ko ay nakahalukipkip siya habang nakansandal. Buong atensyon niya ay nasa akin.