SIR MUHAFIZI-KIRMIZI

Bölüm 18/ Tar Ülkesinin Sonu-Ordu Beyi

BÖLÜM 18Tar Ülkesinin Sonu / Ordu Beyi

Neredeyse tamamı işlemiş tarlaların sonsuzluğunda uzayan Tar Ovalarının düzlüğü, ufukta görülen Pikka şehrinde sona eriyor gibiydi. Bakımlı ova yolunda ilerleyen işgal ordusu ova köylülerini dehşete düşürmüş olmalıydı. Zira güneşin tepe noktasında olduğu şu vakitte tarlaların çalışkan köylülerle dolu olması gerekiyordu. Tam Kalgar yirmi yıl öncenin son Tar seferine katıldığı için, ovaya dağılmış bu zenginliğe, yumuşak huylu köylülerin çalışkanlığına aşinaydı. Huran ülkesi de geniş düzlüklerden oluşuyordu ama Huranlılar toprağı böylesine işlemeyi bilmezdi. Bu yüzden tüm o verimli düzlükler hemen hiç işlenmemişti. Tar ülkesi Huran'ın neredeyse iki katı olmasına rağmen her bir elverişli toprak parçası ekilmiş, bahçeye çevrilmiş, imar edilmişti. Göz alabildiğine uzanan Tar toprakları sonsuz bir bereket ve zenginlik kaynağı gibiydi. Ancak nedense bu baş döndürücü zenginlik hiçbir zaman Tar Hükümdarlarına yetmemiş, kadim düşmanlarının gözleri hep Huran topraklarında olmuştu. Esasen bu düşmanlık itaatkâr Tar insanlarından kaynaklanmıyordu, düşmanlığı yaratan ülkenin gücünü elinde tutan soylulardı. Bu zengin düşmanın insan yapısı kendine hastı ve soylu sınıfı bulunmayan Huranlıların aksine tar ülkesinde keskin bir sınıf ayrımı vardı. Halkın neredeyse tamamını oluşturan köylüler en alt tabakaydı. Bu çalışkan insanlar büyük bir bağlılıkla imparatorlarına hizmet eder, şikâyet etmeden kendilerine verilen tüm görevleri yerine getirirlerdi. Gerektiğinde ordunun vasıfsız askerleri de bu pek de kıymet verilmeyen köylülerden toplanırdı. Ancak ülkenin zenginliği nedeni ile köylülerin durumu kötü değildi. Ülkede açıl ve yokluk bilinmezken en alt tabaka olan köylülerin dahi kendilerine göre bir refahı vardı. Köylülerin üzerinde ise zanaatkârlar ve tüccarlar bulunuyordu. Her biri kendi loncasına bağlı olarak çalışan bu bir üst tabakada özellikle tüccarlar büyük bir zenginlik içerisinde yaşıyorlardı. Ayrıca haklarını teslim etmek gerekirdi ki Tar tüccarları oldukça becerikliydi ve köylülerin ürettiği ürünler bu sayede değerini bularak pazarlanıyordu. Bu yüzden Tar ülkesinin zenginliğinde tüccarların büyük payı vardı. Tüccarların üzerinde ise subaylar sınıfı bulunuyordu. Köylüler ile zanaatkâr ve tüccarlar arasında sınıfsal olarak geçişler mümkün olmakla birlikte subay sınıfı alt tabakadan kesin bir şekilde ayrılmıştı. Hiçbir köylü, zanaatkâr, tüccar veya bunların çocukları subay olamazdı. İmparatorun tebaası üzerindeki otoritesi ve gücü; sertliği ile bilinen bu subay sınıfı sayesinde tesis ediliyordu. Başarılı subaylar için en üst tabaka olan soylu sınıfına geçiş mümkündü. İmparatorluğu asıl yönetenler toprak lordları olan bu soylular sınıfıydı. Esasen Diyar üzerindeki hemen bütün toplumlarda buna benzer bir sınıf sistemi mevcuttu ancak bu düzen Tar Ülkesinde taviz vermez bir katılıkta uygulanıyordu.

"Ama bu düzenin değişmesi gerekecek"

Tam Kalgar, Aybar Han tarafından tam da bunun için bizzat kendisinin görevlendirildiğini biliyordu. Genç Huran Hanı Dur şehrinden ayrıldıkları son gece Tam Kalgar'ı akşam yemeğine çağırmış, iki ikiye ekmeğini paylaşmıştı. Ateş lambalarıyla aydınlatılmış Han odası eskiden olduğu gibi sadeydi. Her ne kadar Dur şehri taş duvarlardan inşa edilmişse de, Huran Hanları özel odalarını bozkırın çadır içleri gibi döşemişler, öyle kullanmışlardı. Pek de büyük olmayan taş odanın içinde herhangi bir mobilya yoktu. Zemine Huran kızlarının dokuduğu kilimler yayılmış, duvarların kenarına koyun yünüyle doldurulmuş minderler ve sert yastıklar yerleştirilmişti. Odanın bir duvarında Belki Cagan Han, belki Togu han belki de daha evvelki hanlardan birinin avladığı dev bir kahverengi ayının postu asılmışken, diğer bir duvarda Aybar Han'ın Kızıl manda boynuzuyla ak ağaçtan yapılmış yayı, baba yadigarı kılıcı, değme babayiğidin kolayca savuramayacağı topuzu ile hemen hiç kullanmadığı çelik kalkanı vardı. Aybar Han has odasının sadeliğinde, has odasının yalınlığında konuşmuştu.