Megan jako człowiek nie miała łatwego życia. Dlatego ofertę zaproponowana przez pewnego nieznajomego przyjęła bez wahania. Nieśmiertelność- to było to. Będzie miała szansę zemścić się na wszystkich, którzy ją skrzywdzili.
Mogą pojawiać się wulgaryzm...
- Gdzie jedziemy?- zapytałam. - Niespodzianka. - odpowiedział. Po chwili otworzył mi drzwi do swojego czarnego Citroëna. Nieco spięta wsiadłam do samochodu i żeby się rozluźnić zaczęłam patrzeć na spływające po szybie krople deszczu. Przez całą drogę jechaliśmy w milczeniu.
*** - Megan! Wysiadaj! Jesteśmy na miejscu!- donośny głos wyrwał mnie z rozmyślań. - Już, idę.- odburknęłam. Gdy wysiadłam z samochodu, pierwsze, co zobaczyłam, to jedna z najlepszych restauracji w mieście- L'Albatros Brasserie . - Jezu, zawsze marzyłam, by wypić w niej choćby łyk wina! - Jezusem może nie jestem, ale gwarantuję Ci, że nie będziesz tylko piła wino...- to mówiąc, wyciągnął rękę. Spojrzałam na niego swoim morderczym wzrokiem. - Spokojnie, nic Ci nie zrobię. Próbując ukryć spięcie, uśmiechnęłam się i podałam mu swoją dłoń. *** Po wejściu do środka, zamarłam z wrażenia. Wokół wszystko było pomalowane na biało, nawet meble. Gdy zaprowadzono nas do naszego stolika, dostrzegłam na ścianie duży, chyba namalowany w stylu kubistycznym obraz (od razu przypomniały mi się wykłady mojej nauczycielki od plastyki na temat Pabla Picassa- jedyny przedmiot, jaki lubiłam, chociaż gdy pochwaliłam się ciotce, że chcę zostać malarką, kazała mi się puknąć w głowę i znaleźć sobie jakieś pożyteczniejsze zajęcie).
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Kiedy usiedliśmy, od razu przyszedł do nas kelner. -Dobry wieczór, witamy państwa w L'Albatros Brasserie. Oto menu naszej restauracji. Jeśli będziecie państwo chcieli coś zamówić, proszę dać mi znać. Gdy zaczęłam je czytać, zauważyłam, że prawie wszystko było napisane po francusku. -Super! - burknęłam pod nosem. -Spokojnie, już ci tłumaczę... W końcu postanowiłam najpierw zamówić pasztet z wieprzowiny i cielęciny, a Alistar- ślimaki. Ble!
*** Po pół godzinie czekania, nareszcie dostaliśmy swoje dania. Ponieważ byłam bardzo głodna, w ciągu kilku minut pochłonęłam wszystko, co było na talerzu. Alistar tymczasem jadł powoli, wręcz się delektował. Kiedy zobaczył, że już zjadłam, bardzo się zdziwił. - Już zjadłaś? Przecież tego było bardzo dużo! - Byłam bardzo głodna. - odpowiedziałam. - Właśnie, skoro już zjadłaś, chciałem ci zadać parę pytań. - Jakie?- zdziwiłam się. Topoto mnietu przyprowadził,żeby mnieprzepytywać?Chociaż...nie,on niechcemi sięoświadczyć!Comikurde,dołbastrzeliło? - Czy podoba ci się polityka prowadzona przez Gregory'ego? Jezu...Po co mu to? - Tak... - Ale dlaczego?
- A co w tym złego? Daje nam szansę zemścić się na tych, co nas skrzywdzili lub najzwyczajniej w świecie nam podpadli.
- No, dobra, ale co następuje potem?
- A czemu się mnie o to pytasz, skoro ty jesteś znacznie ode mnie starszy?
- Ponieważ chcę usłyszeć twoją opinię na ten temat.
- Później...zabija się przynajmniej jedną osobę, inaczej Gregory skazuje takiego wampira na śmierć...
- I uważasz, że jest to słuszne? Nie widzisz, że jemu chodzi o to, by wymordować wszystkich ludzi? Żeby to wampiry przejęły władzę nad światem?
- A ty znowu zaczynasz z tymi swoimi teoriami spiskowymi...
