Maanvlucht

14. Jij begrijpt het

De tranen sprongen in mijn ogen toen ik de sportzaal uit stormde en ik wist niet waar ik naartoe wilde. Ik wist wel dat het naar een plek was waar ik die klootzak van een Oscar nooit hoefde tegen te komen.

Volledig buiten adem stopte ik bij een bankje in één van de gangen. Het bankje stond er eigenlijk verloren en alleen, zelfs een beetje misplaatst, in een gang die verder in niets verschilde van de honderden andere gangen van het gebouw. Niet goed wetende waar ik anders heen moest, besloot ik dan maar om hier even te gaan zitten.

Ik veegde de tranen van mijn wangen met de mouw van mijn trui en probeerde mijn beverige ademhaling te temperen. De laatste tijd was ik heel erg snel van streek te brengen, terwijl ik voorheen nochtans niet zo'n emotioneel persoon was. Misschien had het iets te maken met de afgelopen turbulente weken. Voorheen was er natuurlijk niet de constante gedachte dat mijn leven wel eens kon bepaald worden door één beslissing en bestond mijn leven louter uit het zorgen voor mijn zusjes en het dagdromen in de stad.

Toen schoten de woorden van Oscar weer door mijn hoofd. Hij had gelijk. Ik was minstens even schuldig als hij, misschien zelfs nog meer. Ik was weggelopen zonder om te kijken of Yona wel oké was, terwijl een gebouw op instorten stond en ze me meer dan ooit nodig had. Eigenlijk was ik gewoon al die maanden en jaren een slechte vriendin geweest. Ik was er nooit voor haar. Daar had ik nu ongelooflijk veel spijt van. Waarom beseffen mensen altijd pas wat voor goud ze in hun handen hebben als het er niet meer is?

'Hé, daar ben je.'

Geschrokken keek ik op naar de stem die me zacht had toegesproken. Verrast knipperde ik met mijn ogen toen ik zag dat het Elias was. Was hij me werkelijk helemaal tot hier gevolgd?

'Wat doe jij hier?' stotterde ik.

Elias draaide een tikje verlegen met zijn vingers en keek me aan alsof hij zich betrapt voelde. 'Ik, euh, vroeg me af hoe het met je is. Ik zag je wegrennen, dus... Ik kan wel weggaan als je dat liever wilt.'

Enerzijds wilde ik geen medelevende vragen over wat er aan de hand was of wilde ik überhaupt niet dat iemand me in deze emotionele toestand zag, anderzijds vond ik het zo onbeleefd om hem zomaar weg te sturen en misschien kon een beetje gezelschap me wel deugd doen. Ik vond het ergens al gewoon lief dat Elias achter me aan was gerend; dat had ik werkelijk niet van hem verwacht.

'Blijf maar,' zei ik, terwijl ik naar de lege plek naast mij op de bank wees.

Elias knikte en ging uiteindelijk naast me zitten. Hij hield zijn handen in zijn zakken en keek een beetje ongemakkelijk voor zich uit. Ik had het gevoel dat hij spijt had dat hij me was gevolgd. Het lag niet in zijn aard om zich te moeien met andermans zaken.

Een ongemakkelijke stilte bleef een tijdje tussen ons in hangen. Ik hoopte dat mijn tranen ondertussen opgedroogd waren, maar de rode vegen op mijn gezicht waren sowieso nog steeds zichtbaar. Ik zag er vast uit als een wrak.

'Waarom ben je me eigenlijk gevolgd?' vroeg ik in een opwelling, waarmee ik een lange stilte verbrak.

Elias scheen verrast te zijn door deze vraag, want hij begon lichtjes te blozen. 'Wel, dat zei ik toch al? Ik zag je wegrennen en ik vroeg me af hoe het met je was.'

Ik kon gewoon niet geloven dat het iemand werkelijk kon schelen wat er met me was, laat staan dat iemand dan ook nog eens zo veel moeite zou doen om me achterna te rennen. 'Je kon me ook gewoon negeren en verder trainen, want je hebt die uurtjes waarschijnlijk hard nodig voor vanavond.'

'Dat klopt,' zei Elias weifelend. 'Maar ik vond het belangrijker om te zien hoe het me je was. Je leek erg overstuur.'

Ik knikte verweesd. Overstuur, dat was het minste dat je kon zeggen. Ik twijfelde of ik hier verder op in moest gaan, want eigenlijk wilde ik er helemaal niet over praten. Dan moest ik vast een heleboel dingen gaan uitleggen en soms was het gewoon beter om te zwijgen over de dingen die je dwarszitten. Ik begreep niet waarom mensen altijd zeiden dat praten hielp, want in mijn geval had het nog nooit geholpen.