Maanvlucht

15. De eerste proef

Mijn hart klopte in mijn keel en in een onregelmatig ritme tikte ik onophoudelijk met mijn voet op de grond. Iedere minuut wierp ik een blik op de klok tegen de muur, om erachter te komen dat het eigenlijk twintig seconden geleden was sinds ik het laatst had gekeken. In totaal zat ik al minstens een kwartier te wachten in het kleine en donkere kamertje, klaar om mijn fysieke testen af te leggen.

Ik had geen idee wat me te wachten stond achter de deur waar ik weldra door zou moeten. De organisatie hield alles strikt geheim en deed er alles aan om ervoor te zorgen dat we niet in contact konden komen met de Tribuni die hun test al hadden afgelegd. Ik wist in ieder geval wel dat de test niet voor doetjes was, als je bekeek dat iemand er zelfs het leven voor had moeten laten. Een rilling ging door me heen bij die gedachte. Wat voor gevaarlijke toestanden konden er in hemelsnaam voor zorgen dat iemand stierf?

Bovendien was ik niet bijzonder sterk of fit. Niet dat ik de lichamelijke gesteldheid van een kreupel oud vrouwtje had, maar mijn spieren waren niet bepaald om over op te scheppen.

Het pak dat ik enkele minuten geleden had moeten aantrekken, leek net een maatje te klein te zijn en kleefde tegen mijn huid waardoor al mijn lichaamsvormen werden geaccentueerd – of beter het gebrek daaraan. Het donkergrijze kostuum was bedekt met onzichtbare sensoren, vertelde de vrouw die me begeleidde. Ze leek exact op de vrouw van de kennismakingsronde. Opnieuw een jonge vrouw, nog maar net de adolescentie voorbij, warm qua uitstraling maar paradoxaal badend in een kille afstandelijkheid. Opnieuw werd ik behandeld met die artificiële vriendelijkheid: de brede glimlach, de geruststellende stem, de beleefde gebaren en de standaardzinnen om iemand op zijn gemak te stellen.

'Zo meteen is het jouw beurt,' meldde de vrouw. 'Mag ik je verzoeken om je haar nog even in een paardenstaart te doen? Dat vergemakkelijkt je bewegingsvrijheid.'

Zoals ze vroeg, bond ik zonder protest mijn hazelnootbruine haren in een strakke paardenstaart. Ik vond mezelf altijd lelijk met een paardenstaart, maar natuurlijk kon me dit op dat moment helemaal niets schelen.

Toen zwenkte de deur open en de vrouw wenkte ernaar met een beleefde glimlach. 'Veel succes, Femke.'

Ik sloot enkele tellen mijn ogen in een poging tot bezinning te komen en liep dan met verkrampte spieren door de deur. Terwijl ik dat deed, doemde de gedachte van het dode meisje weer op in mijn gedachtegang. Ook mij kon hetzelfde lot beschoren zijn. Misschien was het wel de laatste keer dat ik door een deur liep en ik zou niet eens de kans krijgen om afscheid te nemen van iemand. Halsstarrig probeerde ik die gedachte weer van me af te schudden. Ik moest me focussen.

Ondertussen was de deur achter me alweer gesloten zonder dat ik het gemerkt had. Het was pikkedonker, zo donker dat ik zelfs geen vaag silhouet kon onderscheiden. Zag de dood er ook zo uit? Donker en onbeduidend?

Nog voor ik hier te lang over kon nadenken, werd er een helderwitte spot op mij gericht en ik schrok van het plotse, hevige licht. Ik was me plots erg bewust van mijn eigen aanwezigheid. Mijn stille aanwezigheid in een kille, obscure plek.

'Goedenavond,' klonk een duidelijk voorgeprogrammeerde, vrouwelijke stem die ervoor zorgde dat ik opschrok uit mijn gedachten en schichtig om me heen keek. 'Binnen nu en enkele seconden begint jouw fysieke test. Er staan je enkele lastige obstakels te wachten, waarbij je beroep zal moeten doen op zowel kracht, lenigheid, snelheid en uithoudingsvermogen om deze te overwinnen. Succes.'

De stem stierf weg, waardoor enkel ik nog overbleef. Om me heen was enkel duisternis en de helderwitte spot dimde een tikkeltje, maar scheen nog net fel genoeg om mijn eigen drukkende aanwezigheid te accentueren. Ik probeerde rustig adem te halen en mijn hartslag onder controle te houden, maar hoe harder ik dat probeerde, hoe gejaagder mijn lichaam begon te reageren. Met grote pupillen liet ik mijn blik langzaam door de ruimte glijden, in de hoop iets te kunnen zien, maar het enige wat ik zag was de duisternis en de silhouetten van mijn in hoogsensitieve outfit gehesen lichaam.