Maanvlucht

Epiloog

Liefste Rachel,

Terwijl ik dit bericht schrijf, ben je waarschijnlijk al een tijdje geleden aangekomen op de maan. Goede reis gehad? Ik heb me laten vertellen dat die ruimtetuigen heel luxueus zijn; is het waar dat iedereen een ligstoel bedekt met bladgoud kreeg toegewezen? Dat is wel wat anders dan onze gammele bedjes op het maankamp.

Hoe dan ook, ik ben erg benieuwd hoe de maanbasis er uitziet. Ik heb al enkele foto's gezien, maar ik denk dat het nog een heel ander zicht is als je er met je eigen ogen voor staat. Nodig je me een keertje uit? Waarschijnlijk mag dat niet. Gelukkig weten we ondertussen hoe we de projectleiders kunnen overtuigen, haha.

Niet dat ik jaloers ben, hoor. Integendeel, ik ben blij dat ik terug thuis ben. Jouw plaats is op de maan, de mijne op de aarde. Ik woon nu terug bij mijn moeder en mijn twee zusjes. Twee dagen geleden hebben we de sleutel voor ons nieuwe appartement gekregen: het is veel ruimer dan ons vorige stulpje, en het bevindt zich precies in het centrum van de stad. Voor mij hoefde dit overigens niet per se – ik voel me nu best decadent- maar mijn moeder vond dat ze nog een rekening had te vereffenen met je-weet-wel-wie.

Met onze kamergenoten heb ik geen contact meer. Masani heeft me enkele dagen na onze terugkeer nog een hologram van zichzelf gestuurd: hij vertelde dat alles goed met hem ging en dat hij zich vanaf nu volop ging focussen op een of andere sportwedstrijd in zijn buurt. Via via heb ik ook vernomen dat Huan het goed stelt: hij is terug naar die prestigieuze academie van hem, al betwijfel ik of het volledig uit vrij wil was. Francesca woont nu in bij haar tante, maar haar vader reist nog vaak op en af tussen maan en aarde, zodat ze elkaar toch nog af en toe kunnen zien. En Elias, dat weet ik niet. Hij heeft niets meer van zich laten horen.

Weet je, Rachel, hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik ervan overtuigd ben dat we de juiste beslissing gemaakt hebben. Ik ben nu elke dag omringd door de mensen die ik liefheb en dat is het belangrijkste voor mij. Ik ben bovendien hoopvol dat de aarde zich ooit zal herstellen, en als dat niet gebeurt, dan wil ik op zijn minst zo lang mogelijk genieten van de planeet waarop ik geboren ben. Dit is mijn lot, dat ik maar al te graag zal omarmen.

Ik hoop dat jij er ook zo over denkt. Ik ben ervan overtuigd dat jij je plekje op de maan vindt, en dat je eindelijk alle ellende achter je hebt kunnen laten. Dus, hoe gaat het nu met je?

Voor ik het vergeet: ik ben van plan een boek te schrijven over onze belevenissen op het maankamp. Aangezien jij daar ook een belangrijke rol in speelt, wil ik je eerst om je toestemming vragen. Zie jij dat zitten?

Ik wacht met ongeduld op je antwoord.

Liefs,
Femke