Maanvlucht

26. Wanneer een bom wordt gedropt

Waarom moest het leven altijd zo ingewikkeld zijn? Het was bijna te belachelijk voor woorden. De mensheid moest noodgedwongen naar de maan verhuizen wegens een naderende apocalyps op aarde en waar maakte ik me zorgen over? Jawel, over verliefdheid.

Ik moest mezelf vermanen. Ik mocht me niet zo laten meeslepen door mijn gevoelens. Toch is dat exact wat ik had gedaan, nadat ik mijn eigen gezicht had ontdekt op het schildersdoek van Elias. Ik was gewoon weggelopen. Wat dat betreft was ik nog geen haar veranderd sinds ik was aangekomen op het maankamp: nog steeds vluchtte ik voor alle ongemakken in het leven.

Op dat moment wist ik gewoon echt niet hoe ik me moest gedragen. Moest ik me gevleid voelen omdat iemand me interessant genoeg vond om een portret van mij te maken? Daarvoor had hij me echter al de hele tijd zitten observeren, wat me een gevoel gaf waarvan ik niet kon uitmaken of ik het aangenaam of net onaangenaam vond. Laten we zeggen dat ik met erg tegenstrijdige gevoelens kampte. Alsof dit kamp al niet genoeg verwarring met zich meebracht.

Misschien had ik gewoon moeten blijven staan. Misschien had ik niet zo overdreven moeten reageren. Zo vreemd is het nu ook weer niet dat iemand een portret van je maakt. Hij moest toch ergens zijn inspiratie halen. Hij had het me echter ook gewoon kunnen vragen; dan had ik nog voor hem kunnen poseren. De plotse ontdekking van mijn geschilderde hoofd had me nogal overvallen.

Of misschien was ik gewoon zo van streek omdat het om Elias ging. Ik moest eerlijk zijn tegenover mezelf: het was niet normaal hoe ik me voelde in zijn bijzijn. Eigenlijk denk ik dat ik gewoon bang was. Ik was bang voor mijn gevoelens, bang voor de mogelijke tekenen die hij me gaf. Ik was bang dat het uit de hand zou lopen en dat ik alle controle op de situatie zou verliezen. Alhoewel, eigenlijk had ik die al verloren.

Verdomme Femke, waarom nú?

Het is moeilijk te verklaren waarom je je net aangetrokken voelt tot een persoon, of waar die aantrekking vandaan komt. Elias was absoluut niet het type adonis, maar zijn azuurblauwe ogen waren zo intens en fascinerend; hij had een erg diepgravende blik. Ik vond het fijn hoe zijn bruine krullen zo nonchalant over zijn voorhoofd vielen en hoe de sproeten op zijn neus zo willekeurig bezaaid waren. Hij had iets rustig, bijna poëtisch over zich hangen. Hij liet zich nooit opfokken, veroordeelde niet en wist altijd het juiste te zeggen.

Uiteindelijk had ik voor mezelf besloten dat ik die avond nog met hem zou praten. Ik zou open kaart spelen. Op dat moment had ik nood aan duidelijkheid. Eén ding stond echter vast: een relatie zag ik niet zitten.

Ik had me ondertussen neergezet op een bankje in een kleine hal waar verder niemand te bespeuren was. Ik was blij dat ik alleen was. Op een grootschalig kamp als deze, leek het soms onmogelijk om voor slechts een paar minuten alleen te zijn. Overal kwam je altijd wel iemand tegen. Ik miste het solitaire bestaan van thuis eigenlijk wel. Toen realiseerde ik me dat dit ook de normale gang van zaken zou zijn op de maan: ik zou in één grote gemeenschap leven onder één kap. Ik was er vrijwel zeker van dat ik op de maan niet zomaar eventjes een luchtje kon gaan scheppen zonder mensen om me heen. Niet dat er überhaupt lucht is, maar je begrijpt me wel.

Was dat wel wat ik wilde?

Daarvoor moest ik me natuurlijk eerst bewijzen. Eigenlijk had ik nooit echt nagedacht over mijn slaagkansen. Ik had niet de indruk dat ik het fantastisch had gedaan, maar al bij al had ik bij elke proef de uitgang gehaald en had ik mezelf al meerdere keren kunnen verbazen met mijn plotse ingevingen.

Vanavond zou mijn creativiteit getest worden. Wat was dat eigenlijk, creativiteit? Ik vond het moeilijk om daar een exacte definitie op te plakken. Ik dacht wel aan die typische kunstenaars, met hun hangsnorren en verfspetters op hun kleren. Ik dacht aan vreemde beeldhouwwerken en muzikale optredens met een boodschap die me doorgaans ontging. In alle gevallen werd uit niets iets geschapen. Wat dat betreft zou je een kunstenaar God kunnen noemen.