U.N.I. (Book 2 of U.N.I. Trilogy) (SC, #2)

Kabanata 28

Kabanata 28

I gave up

"Can you stop?!" May humablot sa braso ko at natama ako sa dibdib niya. Kasalukuyan akong tumatakbo nun. God.

"No. Let me go." Inalis ko iyong kamay niya sa braso ko. At nag-umpisa ulit tumakbo. Hindi ako makapaniwalang magagawa ni Benj sa akin iyon. Hindi ko alam ganun pala siya. Ang hirap niyang ispelingen!

Bakit niya nasaktan si Gideon? Bakit niya sinabi yung salitang iyon sa akin—sa amin? Bakit Benj?! Hindi pa rin ako makapaniwala sa sinabi niya. Anong dahilan niya? Nagsasabi ba siya ng totoo? O hindi?

Damn. Naguguluhan ako.

Nung nakalayo ako kay Benj ay naglakad na lang ako. Hindi ko na maramdaman yung dapat maramdaman ko ngayon. Hindi ko alam kung ano bang reaksyon ang dapat kong gawin. Ano?! Ano ba dapat?

Gusto ko ng matapos ito. Gusto ko ng maging masaya. Gusto ko ng maging malaya sa nararamdaman ko. Gusto ko na.

Please.

Naglakad pa ako at napadpad ako sa lugar kung saan nangyari yung masasayang memorya namin. Kung saan nangyari iyong pagbibigay ko ng sulat sa kanya. Doon.

Doon ako dinala ng mga paa ko. Bakit? Parang maalala koi yon. Para masaktan ulit ako. At siguro'y para makalaya na ako. Naglakad pa ako papalapit sa puno.

Ilan beses ko na bang sinabi sa sarili ko na ayoko na? tama na? susuko na ako? Ilang beses ko na bang pinaasa iyong sarili ko sa wala? Ilang beses na ba? Hindi ko na mabilang kasi...kasi hindi naman doon nababase ang lahat. Kasi may pinanghahawakan kang kaya ang hirap pakawalan yung bagay na iyon o yung nararamdaman ko.

But maybe this is the end.

This might be the end.

Lumakad pa ako papalapit sa puno. May tao. And I know it is Gideon...my love...my forever. Sa tindig lang niya. At nakaharap siya sa akin. Hindi ko man naaninag ang mukha niya ay alam na alam kong siya iyon. Si Gideon iyon.

Nandito rin siya.

Bumilis ang tibok ng puso ko. Pilit ulit kumakawala sa katawan ko. Ito naman palagi ang estado ng puso ko kapag nandyan siya. Laging hindi ko mapakalma.

"Aly..." Nanginig ang labi ko sa pagkakasabi niya iyon. God. Don't tell me...

Nararamdaman ko na ang pag-init ng mga mata ko. Nararamdaman ko na ang paglamig ng katauhan ko. Nanindig balahibo ako sa boses niya.

Tumungo ako sa pwesto niya. Nang makarating ako roon ay doon na bumagsak ang mga luha ko. Halata yung pasa niya sa mukha. At kitang kita ko ang pagngiwi niya roon.

Gusto ko siyang hawakan. Gusto kong gamutin yung sugat niya. Gusto ko siyang alagaan. Pero paano? Kung siya na ang lumalayo sa akin? Paano?

"I'm sorry." Bigla siya umiwas ng tingin sa akin. Pero ako titig na titig sa kanya. Ayokong ialis ang mga mata ko sa kanya kasi natatakot ako baka kapag nalingat lang ako...wala na siya rito...umalis na siya.

But the sorry of him means something. Alam ko na. Please tell me. Mali talaga iyong iniisip ko tungkol sa kanya...na wala naman siyang amnesia at tama lang ang sinabi ni Benj sa akin. Diba mali? Kasi hindi naman ako sasaktan ni Gideon. Because he loves me. That much.

Masakit. Masakit isipin. Pero sa parte natin gustong gusto nating malaman yung katotohanan. So? I coerce all the guts I have and ask him. "Totoo ba?" Bumuhos ulit yung luha ko sa mata ko. I stared at him...for a minute...then he looked at me and giving me the answer on my question by his eyes.

Damn. No. Please. No.

Nasa mata niya na ang sagot. Napahawak ako sa bibig ko para hindi lumabas ang isang hikbi sa akin. Bakit? The first thing comes to my mind. Bakit? Anong sagot niya roon?

"I'm sorry...I didn't mean to—"

"Bakit?! I thought...Mali. Mali pala lahat ng iniisip ko. Tama nga si Benj. Wala ka ngang amnesia. Ang sakit. Ang sakit...sakit." Hindi ko na napigilan yung hikbi ko. I break down. Nabasag. Nasira. Nawala.

"Sorry."

"Sorry? Bakit?" I stared at him kahit nanlalabo na ang mata ko. Dahil sa mga luhang pumipigil sa akin para makita siya.

"For not telling you the truth. For lying. For being a bullshit. I'm sorry" Nanginginig ang tuhod ko. Isa pang salita niya babagsak na talaga ako. Mawawalan ng balance sa pagkakatayo ko ngayon.

"You don't answer my question. Why? Bakit mo tinago?" Please tell me Gideon the truth in hiding everything on me. Please tell me.

Please.

Tumitig siya sakin. But there is nothing on his eyes. No emotions. No feelings. Just a plain Gideon. "I don't love you anymore, Alysson. It is hard to say those words to you because I don't want to break your heart" Halos mawalan ako ng hangin ng marinig sa kanya iyon. Napaawang ako ng bibig trying to get some air to breathe. Trying to live again. But his words cut me. His words are sharp as a blade which shattered me into pieces. Nabasag na ako. Basag na basag na.

Ayaw niya akong saktan? But he's breaking my heart. "No...No...No." Tuloy tuloy na ang mga luha ko sa pag-agos sa mukha ko. "You are lying."  Tinakpan ko na ang mukha ko ng kamay ko. "Please...tell me the truth. Please..." And once again, I am begging.

"I don't love you. "

"Iyon ba 'yun? Kaya ka nagpanggap na nagka-amnesia. Iyon...ba 'yun?" Lumapit ako sa kanya. Tinignan siya. He is not mine anymore. "This" I slapped him hard on the face. "For breaking my heart."

"Sana sinabi mo na lang. Sana hindi ka na lang nagpaasa. Cause it is like I am dying everyday whenever I see you with her. Umaasa ako maalala mo ako. Pero shit! Masakit. Nagpanggap ka lang." Nalulunod na ako emosyong mayroon ako. Nagagalit ako. Ganito lang, nagagalit na ako. Ganito pala kasalit malaman iyong katotohanang hindi niya na pala ako mahal.

"Sorry."

"Bullshit! Gideon! Damn it!" Hindi ko napigilan yung sarili ko. I cursed which is wrong. Bullshit.

"I was going—"

"Don't come near me." Unti unti akong lumayo sa kanya. "Please. Huwag ka ng lalapit sa akin." I already have the answer.

I give up.

Hindi ko alam. Masakit. Napakasakit pala. Sana talaga sinabi niya na lang para wala akong pinanghahawakan na maalala pa niya ako. Pero hindi e, nagpanggap siya. Damn, answer. And one thing for sure, Benj is right. He fooled me. Nagpakatanga ako.

Tama na ang sakit. Tama. I need myself to let go of this feeling. He's not worth for it. Pinunasan ko ang luha ko ng kamay ko.

Wake up Aly. Move on. Benj is right. "Alysson Jane!" Nagtama agad ang mga mata ni Benjamin. Ako na ang tumakbo sa  pwesto niya. Nasalo naman niya ako. At nararamdaman kong binubuhat na niya ako sa yakap niya sa akin.

"Tama ka nga Benj. Tama...ka." Sinubsob ko ang sarili ko sa kanya. Kapag sa kanya hindi ako nasasaktan ng ganito.

"It's alright. Nandito lang ako." Binaba niya ako at pinunasan yung luha ko. He kissed me in the forehead. "I will not let him come near to you. I won't. You're mine now." Inalalayan niya ako papasok sa kotse niya.

I already said my word. Tama na. Hayaan ko naman iyong sarili kong sumaya. Tama na.

"Maybe we could start." Napatingin si Benj sa akin habang inaayos iyong seatbelt sa akin.

"We're starting..." Ngumisi siya. At nilapit ang mukha niya sa may tenga ko. "You are mine."