Απόψε, στις τρεις {TYS_GR}

~Λίγο πριν φύγεις~

-Ασπασία; Εσύ; Μα... πως;

-Είμαι ζωντανή, δεν πρόκειται για κάποια φάρσα. Τι κάνεις;

-Εσύ με ρωτάς εμένα τι κάνω; Ασπασία, σε ψάχνουν! Έχουμε πεθάνει από την αγωνία μας, έχουμε τρελαθεί εδώ και έναν μήνα. Πως γίνεται τώρα να μου μιλάς; Αφού σε είδα, ήσουν νεκρή!

-Δεν ήμουν. Το όπλο δεν είχε σφαίρες.

-Καλέ, αφού είδαμε τα αίματα!

-Αμπούλα. Την ώρα που με πυροβόλησε η Κορίνα, την έσκασα. Το κάνουν και στο σινεμά.

-Α... πες μου έτσι να ηρεμήσω! Έχεις τρελαθεί τελείως παιδί μου;

-Κοίτα, ήταν ένα κόλπο για να καταφέρουμε να διαφύγουμε στο εξωτερικό και να μη μας συλλάβει η αστυνομία. Αλήθεια, δεν ήθελα να σας ανησυχήσω.

-Τα παιδιά που είναι;

-Μαζί μας.

-Εσείς που είστε;

-Δεν μπορώ να σου πω.

-Δεν με εμπιστεύεσαι;

-Σε εμπιστεύομαι Μέλπω. Αλλά... μπορεί να σου ξεφύγει κάτι στην αστυνομία. Συγγνώμη, δεν μπορώ να σου πω.

-Κι αν σ' ανακαλύψουν; Ίσως παρακολουθούν και το δικό μου κινητό.

-Για αυτό σε παίρνω από καρτοτηλέφωνο.

-Ασπασία, δεν είναι παιχνίδια αυτά. Γύρνα πίσω, σε ψάχνει η αστυνομία και η Ιντερπόλ! Σε παρακαλώ...

-Όχι! Είμαστε όλοι καλά, αυτό χρειάζεται να ξέρεις μόνο. Τα άλλα δεν σε ενδιαφέρουν. Θα μείνουμε εδώ που είμαστε και κανένας δεν πρόκειται να μας βρει. Συγγνώμη που τα έκανα όλα αυτά...

-Μη ζητάς συγγνώμη. Ότι έγινε, έγινε.

-Πρέπει να σε κλείσω τώρα. Δεν έχω πολύ χρόνο.

-Περίμενε! Θα με ξαναπάρεις τηλέφωνο;

-Δεν το νομίζω...

-Ασπασία, άκουσε σε παρακαλώ για μια φορά τη συμβουλή μου και γύρνα πίσω στην Ελλάδα, να παραδοθείς. Κι εσύ και όλοι σας.

-Όχι. Πρέπει να κλείσω. Γεια σου Μέλπω. Ή μάλλον αντίο...

-Μη...

Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω αυτό που ήθελα να πω. Δεν πρόλαβα να της αλλάξω γνώμη. Ακούστηκε ένα μπιπ κι έμεινα να κοιτάζω το κινητό μου. Ύστερα το πέταξα με δύναμη στον τοίχο.

-Όχι ρε Ασπασία. Μην το κάνεις αυτό..., είπα και σηκώθηκα βιαστικά από το τραπέζι. Επόμενος προορισμός; Το διαμέρισμα του Νίκου Παυλόπουλου.