Απόψε, στις τρεις {TYS_GR}

~Απρόοπτα~

Η Ιταλίδα μου είχε ήδη σπάσει τα νεύρα! Περιφερόταν νευρικά στο δωμάτιο μου και μίλαγε σε σπαστά Αγγλικά. Εγώ φυσικά δεν μπορούσα να καταλάβω ούτε λέξη.

-Μις, δεν ξέρω κι εγω πως σε λένε. Χιαρ, ις μαι χαους. Αντερστεντ ή όχι; Νασος γουιλ καμ χιαρ σουν!

-Che cosa? (Τι πράγμα;)

-Νάσος, το αμόρε σου! Ο γκόμενος σου; Χι γουιλ καμ χιαρ! Καλά βλαμμένο είσαι κορίτσι μου; 

-...

-Ντου γιου αντερστεντ μι; Α, καλά, τι να καταλαβαίνεις εσύ; Θα 'θελα να 'ξερα τι σε ποτίζει ο Νασούλης κι είσαι σαν ζαβλακωμένο!

Εκείνη, την πιο κατάλληλη στιγμή, χτύπησε ξανά το κουδούνι!

Ο Πέτρος! Παναγία μου!

-Γρήγορα, γρήγορα, κρύψου! Στο δωμάτιο μου, τσακίσου, ηλίθια!, είπα και έσπρωξα την Ιταλίδα μέσα.

-Βγάλε τον σκασμό, αλλιώς θα στο βγάλω τρίχα τρίχα το μαλλί. Μ' ακους; Silence!

Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και πήγα γρήγορα να ανοίξω την άλλη πόρτα. Είδα τον Πέτρο να στέκεται στην είσοδο με ένα μπουκάλι κρασί και μια σακούλα με γλυκά ζαχαροπλαστείου. Ήταν όπως πάντα πανέμορφος...

-Γεια σου Πέτρο! Καλέ, δεν ήταν ανάγκη να τα φέρεις αυτά, έχουμε απ' όλα εδώ!

-Γεια σου κι εσένα Μέλπω. Νομίζεις ότι θα μπορούσα να έρθω με άδεια χέρια;

-Πέρασε, μη στέκεσαι στη πόρτα.

-Τι όμορφο που είναι το σπίτι σου! Και μου έρχεται μια μυρωδιά από την κουζίνα, τώρα. Γαλακτομπούρεκο;

-Ακριβώς! Ειδικά για την περίσταση. Κάθισε Πέτρο...

-Είσαι πολύ όμορφη σήμερα, ήθελα να στο πω απ' την αρχή αυτό.

-Σ' ευχαριστώ πολύ. Να 'σαι καλά.

Καθίσαμε στο τραπέζι, εκείνος άνοιξε το κρασί και μου γέμισε το ποτήρι. Δεν πήρε, ούτε για μια στιγμή τα μάτια του από πάνω μου. Χαμογέλασα.

-Πέτρο; Ήθελες να μου πεις κάτι, έτσι δεν είναι; Πριν λίγες μέρες.

-Ναι. Με πήρε τηλέφωνο ο Νικόλας, ο αδερφός μου, Μέλπω. Για αυτό με βλέπεις έτσι, ήρεμο. Τον ρώτησα που βρίσκονται, αλλά δεν ήθελε να μου πει. Όμως είναι όλοι τους καλά...

-Αλήθεια; Πότε έγινε αυτό;

-Πριν λίγες μέρες. 

-Τι είπε; Θα σε ξαναπάρει τηλέφωνο;