Απόψε, στις τρεις {TYS_GR}

~Το μετά~

Άνοιξα διστακτικά τα μάτια μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω που βρισκόμουν. Ακολούθησα με το βλέμμα μου το σωληνάκι που είχα στο χέρι και είδα τον όρο. Σε νοσοκομείο ήμουν;

Ακούστηκε ένας ξερόβηχας και ανασηκώθηκα λίγο. Ήταν ο Νίκος Παυλόπουλος.
Πήγα να σηκωθώ λίγο πιο πολύ αλλά στη στιγμή μόρφασα από τον πόνο.
-Μην κουράζεσαι., είπε και μου έφτιαξε το μαξιλάρι που είχα στη μέση.
-Μα τι συνέβη, τι έπαθα;
-Πρώτα απ' όλα είσαι σε νοσοκομείο. Σε βρήκε κάποιος περαστικός, αναίσθητη στον δρόμο.
-Είμαι καλά;
-Τώρα ναι. Όταν σε έφεραν όμως ήσουν σε καλό χάλι. Παντού κακώσεις, μελανιές. Είχες χτυπήσει άσχημα, είχες σπασμένα πλευρά και στο κεφάλι, σου έκαναν ράμματα.
-Αλήθεια;
-Ναι, λέμε. Ποιος σε έφερε σε τέτοια κατάσταση Μέλπω;
-Να 'ξερα κιόλας.
-Τι δηλαδή, δεν τον είδες;
-Όχι. Πρέπει να ήταν επαγγελματίας.
-Καλά, θα σου κάνω αργότερα κάποιες ερωτήσεις που θέλω. Κοιμήσου λίγο, να ξεκουραστείς.
-Ναι. Σας παρακαλώ, μην φύγετε. Φοβάμαι μόνη μου...
-Δεν θα το έκανα έτσι κι αλλιώς. Θα είμαι εδώ μαζί σου. Α... Μέλπω; Σε λίγο θα έρθει η Φωτεινή. Δεν μου είπε τίποτα, αλλά είμαι σίγουρος πως θα έρθει. Θα απαντήσεις στις δικές τις ερωτήσεις μόνο όταν θα είσαι έτοιμη, εντάξει;
-Εντάξει.
Έκλεισα τα μάτια μου. Ένιωθα τόσο εξαντλημένη που σχεδόν αμέσως με πήρε ο ύπνος...
---------
Η Φωτεινή μόλις είχε μπει στο γραφείο. Με μια πρώτη ματιά θα μπορούσε κανείς να δει τους μαύρους κύκλους κάτω από τα κατακόκκινα μάτια της, πράγμα που φώναζε από μακριά 'αϋπνία'.
Δεν είχε κοιμηθεί όλη νύχτα, μελετώντας την υπόθεση. Και δυστυχώς σήμερα ήταν στις μαύρες της.
Η πόρτα χτύπησε. Στο γραφείο μπήκε ένας νεαρός αστυνομικός.
-Πες μου.
-Έχει γίνει κάτι σοβαρό. Μας ενημέρωσαν πως χθες το βράδυ, η Μελπομένη Νικολάου δέχτηκε μια άγρια επίθεση, στον δρόμο. Αυτή τη στιγμή νοσηλεύεται...
-Τι; Αλήθεια λες; Κι εγώ τώρα το μαθαίνω αυτό;, φώναξε νευριασμένη.
-...
-Πως έγινε;
-Ο άγνωστος της επιτέθηκε στον δρόμο, σε πολύ κοντινή απόσταση από το σπίτι της.
-Πες μου γρήγορα σε ποιο νοσοκομείο βρίσκεται!
Ο αστυνομικός της είπε το όνομα του νοσοκομείου.
-Εντάξει. Πάμε γρήγορα!
--------
Άκουσα ένα χτύπημα στην πόρτα. Αναρωτήθηκα ποιος να ήταν, όχι, για πολύ όμως. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είδα την Φωτεινή να μπαίνει στο δωμάτιο.
-Υπαστυνόμε; Σε τι οφείλω την τιμή;, προσπάθησα να αστειευτώ. Μάλλον εκείνη δεν είχε την αίσθηση του χιουμορ διότι σχεδόν αμέσως πήρε το σοβαρό, επαγγελματικό της ύφος.
-Πως νιώθετε κυρία Νικολάου;
-Ε... όχι και τόσο καλά, θα έλεγα.
-Λυπάμαι πολύ., απάντησε εκείνη και έκατσε στην καρέκλα δίπλα μου.
-Να υποθέσω ότι θέλετε να μου κάνετε κάποιες ερωτήσεις σχετικά με το περιστατικό...;
-Να το υποθέσετε, ναι. Είστε σε θέση να τις απαντήσετε ή να το αφήσουμε για όταν θα νιώσετε εσείς καλά;
-Όχι, όχι! Τώρα θέλω να μιλήσουμε.
-Όπως επιθυμείτε. Λοιπόν... πείτε μου τι ακριβώς συνέβη εκείνο το βράδυ.
-Ναι... θυμάμαι που είχα βγει να πετάξω τα σκουπίδια. Όλα ήταν ήρεμα, σχεδόν φυσιολογικά. Γυρνούσα στο σπίτι μου, όταν ένιωσα έναν πολύ δυνατό πόνο. Κάποιος με τράβηξε από τα μαλλιά και με έριξε κάτω. Δεν πρόλαβα καν να αντιδράσω. Άρχισε να χτυπάει όπου βρει. Προσπάθησα να προστατέψω το σώμα και το κεφάλι μου. Δεν κατάφερα δυστυχώς να δω το πρόσωπο του.
-Είστε σίγουρη; Μήπως ξεχωρίσατε κάτι χαρακτηριστικό, που δεν θυμάστε τώρα;
-Όχι, αποκλείεται να ξεχνούσε κάτι τέτοιο!
-Μάλιστα. Και μετά; Τι έγινε;
-Μετά, με παράτησε αναίσθητη στον δρόμο, έφυγε. Τι πιστεύετε ότι είναι αυτό;
-Μην τρομάξετε παρακαλώ, όταν σας εξηγήσω.
-Να τρομάξω;
-Είμαι ξεκάθαρο πως ο δολοφόνος θέλει να... ας πούμε να "σας κλείσει το στόμα". Και αυτό μοιάζει με προειδοποίηση.
-Αλήθεια;, απάντησα φοβισμένη εγώ.
-Δυστυχώς. Υπάρχουν πολλά τέτοια παρόμοια περιστατικά, όμως εσείς να μην ανησυχείτε. Κάνουμε ότι μπορούμε για να βρεθεί ο δολοφόνος.
-Το ξέρω. Αλλά φοβάμαι. Αν σήμερα με σάπισε στο ξύλο, αύριο τι είναι ικανός να κάνει;
-Μέχρι αυτό το "αύριο" που λέτε κυρία μου, εμείς θα τον έχουμε ήδη συλλάβει.
-Το ελπίζω...
-Πείτε μου, τον ακούσατε να μιλάει;
-Όχι.
-Υπήρχε κάποιος εκεί κοντά του;
-Δεν νομίζω. Είμασταν μόνοι.
-Μάλιστα. Θυμηθείτε λίγο! Μήπως είδατε όχημα να φεύγει; Κρατήσατε τις πινακίδες;
-Μα... τι λέτε; Ο αλήτης με σάπισε στο ξύλο. Νομίζετε ότι θα πρόσεχα πινακίδες εκείνη τη στιγμή που έχανα τις αισθήσεις μου;
-Συγγνώμη, πίστευα πως...
-Όχι. Δεν ξέρω ποιος μπορεί να το έκανε κι ούτε μπορώ να φανταστώ. Τώρα, συγχωρέστε με, αλλά θέλω να ξεκουραστώ λίγο.
-Ω, ναι φυσικά. Σας ευχαριστούμε κυρία Νικολάου και... καλή ανάρρωση!
-Ευχαριστώ...

Επόμενο κεφάλαιο σύντομα...😀