Deepest

Η ξανθια κοπέλα που αντέδρασε

Ενα κορίτσι κάθεται στο περβάζι.
Εχει τεράστια κοιμισμένα, κιτρινοπράσινα μάτια και λαμπερά ξανθά μαλλιά. Ισως να είναι και λευκά.
Κάθε δευτερόλεπτο που περνά μπαίνει όλο και πιο μέσα στο σπίτι της και κρύβεται απο τον ήλιο.
Οι περαστικοί την κοιτάζουν με αηδία και την χλευάζουν.
Την κοιτάω λίγο όταν γυρνάει.
Η πλάτη της είναι γυμνή και έχει ζωγραφισμένο ένα τοπίο.
Μπλε, γαλάζιες μπογιές ανακατεμένες με χρυσόσκονη και πράσινα δέντρα, μοβ λουλούδια και σταγόνες βροχής.
Τα παιδιά που την βλέπουν χαμογελούν στο θέαμα της ζωγραφίας στο σώμα της.
Οι γονείς τους τα τραβάνε βίαια και τους κλείνουν τα μάτια.
Το κορίτσι φεύγει απο το περβάζι και φοράει μια υπερμεγέθη , λευκή φανέλα.
Την χάνω απο το οπτικό μου πεδίο για λίγο, μέχρι να ακούσω την βαριά πόρτα του σπιτιού της να ανοίγει.
Βγαίνει έξω και ο ήλιος την λούζει λες και της ανήκει, λες και την υπηρετεί.
Τις ρίχνουν υποτιμητικά βλέμματα.
Εκείνη χαμογελά.
Κάποια παιδάκια ακόμα την κοιτούν με θαυμασμό.
Τα χαιρετάει ψυχρά και τους κάνει νόημα να τρέξουν.
Οι φακίδες στην επιδερμίδα της είναι τόσο ορατές.
Λες και κάποιος την πιτσίλισε με ώχρα μπογιά.
Σχεδόν δεν βλέπεις τα σημάδια στα πόδια της και τις αρθρώσεις της, από τοτε που ήταν υποταγμένη της καθιερωμένης, αντικειμενικής τιμής.
Αλλά έχει διορθώσει τις ζημιές.
Εχει επουλώσει τις πληγές.

"Μας πως κυκλοφορεί;" Φωνάζουν οι κυράτσες απο τα πεζοδρόμια.

"Κοιτά εδώ το παλιοθήλυκο. Φωτιά να πεσει να την κάψει." Φωνάζει μια παραδίπλα.

Η ξανθιά κοπέλα δεν θυμώνει, δεν λυπάται.
Γιατί άλλωστε να λυπηθεί;
Αυτοι οι άνθρωποι δεν ξέρουν να σκέφτονται.
Είναι κορόιδα και πιστεύουν που εκείνοι κοροϊδεύουν.
Εχουν πνιγεί και διέγραψαν την αλήθεια.

Θεωρούν την τέχνη αμαρτία αν δεν τους συμφέρει το κατανοητό περιεχόμενο.
Εκείνη είναι απλα μια απο τους λίγους που αντέδρασαν.