Deepest

Πικρό 2/4

Έχει περάσει χρόνος από τότε που όλα μου θύμιζαν ένα πρόσωπο.

Και οι χαρές είναι συγκεντρωμενες γύρω μου και στις μικρές στιγμές.

Αν σε άλλη διάσταση ήταν πιο ζεστά και τα αισθήματα δεν πέθαιναν αλλά μόνο ζουσαν;

Τότε θα ήσουν κάπου αλλού, ίδια και καλύτερα;

Ο κάθε άνθρωπος προσφέρει άλλη αύρα.

Και το κάθε γέλιο ηχεί διαφορετικά.

Μέσα σε μια κουλτούρα αυτοκαταστροφικη,

Βλέπω μονάχα ένα τίποτα με μάτια σκούρα και άδεια.

Δύο κατακαθια σε έναν πάτο πικροχολο και σύντομο.

Που σκουζουν

'Θα σταματήσω να πληγώνω όταν η εμπάθεια βγει σε χάπι. '

Ποιον κοροιδευω;

Καλύπτουν σύρματα και αντικοινωνικοτητες την φιλική μου διάθεση να πω

Προχώρησα πέντε βήματα πιο κάτω και είναι όντως ωραία!

Είναι όντως ωραια;

Η ζέστη αγκαλιά του κρύου του χειμώνα,

Κάθε τέτοιο χειμώνα που απαιτεί να έχεις έστω και μια παρουσία.

Μια παρουσία που δεν την χρειαζόμαστε, έχουμε την ειλικρίνεια μας και υψηλές προσδοκίες.

Και ο χειμώνας περνάει εύκολα είτε δύσκολα είτε μένει μέχρι το καλοκαίρι.

Είτε ζεις τον χειμώνα που θέλεις πάντα και πάντα και πάντα και ουδέποτε συνηδητοποιεις πως ίσως σφαλεις, ίσως σου έμεινε μόνο ένα κάποτε που όσο πάει φεύγει και διαλύεται.

(Εγώ πάντοτε προτιμούσα την άνοιξη. )

Ο χειμώνας είναι για σκληροπυρηνικους, για δύσπιστους, για παθιασμενους, για ορισμένους ρομαντικούς, ξεχωριστους, άστρα σκούρα και έντονα, ψυχές αλυτρωτες.

Δεν είναι αυτά για φοβισμένους.

Γι αυτούς που ζουν στον ίδιο κύκλο.

Έχει περάσει καιρός από τότε που όλα μου θύμιζαν ένα πρόσωπο

και χαιρόμουν.

Πλέον γερασε ο χειμώνας και έλιωσαν τα χιόνια.

Και το πρόσωπο άλλαξε όψη.

Και οι μέρες γίνανε νύχτες.

Και η συνήθεια ευχή.

Και οι χαρές είναι συγκεντρωμενες γύρω μου και αλλού, μα όχι εκεί.