Deepest

Ποιέω/ -ω

Η ζωή είναι η ευτυχία του να πλαθεις.

Η ζωή είναι η δυστυχία του να πλαθεσαι .

Είσαι ένα πηλός. Και ειμαι ο αγγειοπλαστης.

Είμαι σε ένα βουνό και μαζεύω χαμομήλια.

Μυρίζει θάνατο και μυρίζει γέννηση.

Μυρίζει ελπίδα αλλά αυτή φέρνει πόνο.

Η ελπίδα φέρνει λάθη και η ελπίδα τρέφει χαζούς.

Οι χαζοί τρώνε αυταπατες και οι έξυπνοι τρώνε χαμομήλια.

Έπλασα εμένα και βγήκε απαίσιο.

Και είπα να το αφήσω για να γράψω ποιήματα.

Το μόνο που αξίζει να πλαθεις είναι αυτό που δε σε νοιάζει το αποτέλεσμα.

Εραψα στις εσοχές των ποιημάτων ο,τι παράπονο είχα. Και εραψα και διαμάντια και αντεκρουσαν τις σφαίρες.

Αλλά ξάφνου ο ήλιος βγει,

αυτό είναι σαχλαμάρα.

Και η περηφάνια του να ραβεις και να φτιάχνεις και να πέφτεις και να κολυμπάς και να χαραζεις, χαράζεται έτσι απλοϊκά στα αχαμνά του πλανήτη.

Και δεν είναι αποδεκτό.

Γίνεται δευτερεύον.

Ξεχνιέται.

Μνήμη στη μνήμη που ανακυκλώνεται και παίρνει μαζί της τα όμορφα. Τα πηγαία και τα σωστά.

Και όλα αυτά είναι περιττά και δεν χωρούν.

Δεν χωρούν αν θέλεις να επιβιώσεις.

Μια χειραψία ευγενική και τυπική, και τα μάτια σου θα σταξουν ένα άλλο είδος θαλασσών.

Και θα κόψεις ότι σε ενώνει με την ατόφια μορφή της ψυχής σου.

Καλημέρα!