Deepest

Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση

Το σώμα μου υπερλειτουργεί.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.

Η συνείδηση μου λέει πως θέλω κάτι. 

Πνίγομαι στο φως του ηλίου. 

Είχα ανάγκη να γράψω. Οι λέξεις πνίγονταν στο φως του φεγγαριού. Οι λέξεις πνίγονται στο ψευδοφως.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία

Οι επιπτώσεις χωρίς καν πηγή. Νερό χωρίς ρυάκι.

Οι πυραμίδες μου χωρίς σκιές. Οι αιτίες χωρίς πρόβλημα.

Οδηγούμαι σταδιακά και κατηφορικά, με κλίση που κοιτά κάτω.

Παράνοια. 

Ο νους μου έχει υπερφορτιστεί.

Πονάει όλο μου το νευρικό σύστημα. Μη ειρωνικά. Καταρρέ(ει).

Ψάχνω την αιτία. Τι φταίει; Αλλά με γεμίζει παραπάνω. Ξεχυλίζω και αδειάζω.

Έχω απελπιστεί. Θέλω απλά να ξεκουραστώ

Γιατί δεν τελειώνει πια;

Τι φταίει. Τι κάνω. Τι να κάνω.

Ο οργανισμός μου επιτίθεται. Αναλώνεται και τρώγεται από μέσα προς το έξω.

Η επαγωγή αυτή αυτοκαταστρέφεται και καίγεται από το αίσθημα της αιδούς που περικλείει τις πράξεις, τις σκέψεις που με παγειδεύουν.

Είμαι εγκλωβισμένη χωρίς οξυγόνο με περιορισμένες κινήσεις στην ίδια μου την υλική υπόσταση. Και ο περιορισμός οδηγεί σε ανικανότητα.

Δεν θέλω να τρελαθώ. 

Ψάχνω προσεκτικά μέσα μου να βρω τι τρέχει, να τρέξω κι εγώ και να το προλάβω. Είναι όλα αυτά τα κύματα σκόνης που με αργοπορούν.

Προσπαθώ να βρω που υπάρχει βλάβη.

Μπλέκομαι όμως. Μπλέκομαι στον γόρδιο δεσμό.

Προσπαθώ να αναζωπυρώσω  την ισχνή έως τώρα ώθηση. Την δύναμη που πρέπει να με σώσει. Το αίσθημα της επιβίωσης και την εναντίωση στον πόνο, την άμυνα σε ό,τι τον προκαλεί.

Δεν έχω ύπνο. Οπότε είμαι κουρασμένη. Και πάει λέγοντας.