Deepest

Ρομαντικοποίηση του παρελθόντος

Πάω στοίχημα πως ακόμα ονειρεύεσαι τους ανθρώπους που έχασες και ακόμα η νοσταλγία σου τους ντύνει καλοπροαίρετα και ακόμα η ραγισμένη σου καρδιά ποθεί όλες τις στιγμές που ήταν στο μέγιστο, μέτριες.

Πάω στοίχημα πως ακόμα αγαπάς όσους σε ξέχασαν και ακόμα είσαι ερωτευμένος με την ιδέα ενός ατόμου που ηταν απλά υπεραρκετό.

και νιώθεις τόσο λίγος.

Είμαι σίγουρη πως ακόμα στα ονειρά σου, πλαγιάζουν δίπλα σου όλα τα απωθημένα και προσπαθείς με όλες τις δυνάμεις της μνήμης σου να μυρίσεις το αρωμά τους, να ακούσεις την φωνή τους.

Είμαι σίγουρη πως τα χέρια σου τρέμουν και ανατριχιάζεις καθώς θυμάσαι πως ήταν να ακουμπας τα απωθημένα , όταν δεν ήξερες πως είναι απωθημένα.

Ξέρω πως χτυπάς το κεφάλι σου με τα χέρια σου και ξέρω ότι καθε βράδυ γλείφεις τα δάκρυα από τα χείλη σου γιατί αδυνατείς να αναπαραστήσεις την ακριβής συζήτηση, δε θυμασαι καν τι είπατε.

Θυμάσαι ένα γεγονός, θυμάσαι πως χάρηκες αλλα δεν θυμάσαι.

Δεν θυμάσαι τι είπατε, δεν θυμάσαι τη φωνη του απωθημένου σου, δε θυμάσαι που πήγες μετά ή που ήσουν πριν.

Θυμάσαι το βράδυ που κοίταζες τα άστρα και το απωθημένο (που δεν ήταν απωθημένο) έπαιζε σαν όμορφη, καθαρή ανάμνηση.

Μα και τώρα κάθεσαι το βραδυ αν και η ανάμνηση έχει ξεθωριάσει τόσο και την βάζεις σε λούπα μην και το σκάσει, μη και την μπερδέψει ο εγκέφαλος με ανεπιθύμητη πληροφορία, γιατί δεν είναι και σε κρατάει ξύπνιο

η όλη διαδικασία του να παίξεις την κασέτα αλλα σαν να χαλάει και εσύ γεύεσαι τα δάκρυα από τα ξεραμένα χείλη

Και ξέρω πόσο πλέον ταυτίζεσαι με την άποψη πως ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθεση και είναι εγωιστής... παίρνει τα πάντα, παίρνει και εσένα. Πήρε εκείνο.

Ξέρω πως ό,τι πρεσβεύει τον χρόνο, - εκείνο το άσχημο ρολόι- θες να το σπάσεις.

Λες πως σου είπε ψέμματα πως έχεις χρόνο μα δεν είχες αλλά...

αλλά είχες τόσο χρόνο μα συνάμα καθόλου , καθώς μια αιωνιότητα με το απωθημένο που σου είναι γραπτο, δεν αρκεί.