Deepest

Άλλη μια κραυγή

Κραυγάζω μέχρι να καούν οι πνεύμονες μου, δεν βγαίνει φωνή.

Η σιγή με πνιγεί, με λουζει η απελπισία. Κάντε κάτι.

Κολλητή με την ειρωνεία, κολυμπώ στον κυνισμό, δεν θέλω να καταστραφώ.

Γιατί έχω κλείσει τα αφτιά μου και μόνο γελάω, μακάρι να τρελαθω.

Μακάρι να κάψω όλα τα εγκεφαλικά μου κύτταρα, μακάρι να πέσω σε κώμα.

Αν κοιμηθώ, μη μου βγάλετε τα καλωδια.

Κάποια μέρα θα ξυπνήσω πιο ζωντανή από ποτέ.

Κρατιέμαι από εσενα, κρατιέμαι από εμένα, κρατιέμαι γιατί δε θέλω να πέσω.

Άλλη γύρα στα πλαίσια του γενικότερα φυσιολογικού, άλλη μια γύρα που με εξασθενίζει.

Άλλη μια γύρα που ουρλιάζω σα τρελή, ποιος ξέρει;

Ίσως έχω τρελαθεί.

Κραυγάζω λίγο ακόμα μέχρι να πνίξω τις κραυγές στο ίδιο μου το αίμα.

Λέξη δεν βγαίνει. Πνιχτή σιγή. Πάλι εκεί. Καμιά διαφορά.

Ο τρόμος που έχω όταν τα μάτια μου είναι κλειστά, ο ύπνος με κουράζει, με τρομάζει.

Τα τέρατα τα ίδια δαγκώνουν ξανά. Μα δεν ποναω σωματικά.

Βασανισμένη ψυχή πάνω από είκοσι ένα γραμμάρια, τόνοι ολόκληροι.

Μα ανησυχώ.

Γιατί όταν ανατέλλει ο ήλιος, δεν ανατέλλω κι εγώ.

Είναι γκαντεμιά; Θα έδινα τα πάντα για να ναι.

Έχω πνιγεί στον κυνισμό.

Καταμαυρος, πίσσα, πετρέλαιο.

Έχω πνιγεί στον εγωισμό.

Μα δεν μου χρειάζεται πλέον.

Δεν υπάρχει εγώ.

Τα άκρα μου έχουν παγιδευτεί στον ιστό αράχνης.

Η αράχνη με παράτησε μόνη να παλεύω.

Κι όταν επιτέλους καταφέρνω να ξεφύγω, επιστρέφει φωνάζοντας μου

'Εις το επανιδείν'

••