Deepest

Αθερίνα

Η όλη υπαρξιακή σημασία του ατόμου προέρχεται από τον νου.

Και κάθε φάσμα γύρω της τυλίγεται σαν πέπλο, ραμμένο από θλίψη.

Όλη το νόημα στην επεξήγηση , στην ανάλυση και στην μετάφραση ενός δαχτυλικού αποτυπωματος είναι να ακουμπά ένα ένα κάθε ψυχικο φάσμα στο μελάνι.

Ποιητικώς και μη, το μελάνι αδειάζει σιγά σιγά καθώς η υλική του υπόσταση λιώνει και κατρακυλά στα μονοπάτια της ωρίμανσης.

Καθώς λοιπόν η οποιαδήποτε όαση δροσιάς ξεθωριάζει στο βλέμμα, η άμμος έτσι δημιουργεί τοίχο ανάμεσα στον οφθαλμό και στο θέαμα.

Και ίσως καλύτερα. Ίσως είναι υπερ μας.

Η εσωτερικη εξαπατηση και η απογοήτευση γεννιέται λόγω της επιθυμίας σωστά;

Η προσδοκία θεωρείτο , μέγας αμαρτία στο κόσμο της συναισθηματικης ουδετεροτητας.

Εκεί που μέσα σου φυσά παγωμένος αέρας, σαν μια πνοή Γενάρη.

Μέσα σου φυσά βοριάς, ωστόσο έχει  φυσήξει μεγαλύτερος και έχει ήδη γκρεμίσει ο,τι ήταν χτισμένο.

Η όλη υπαρξιακή σημασία είναι στο να μάθεις να κολυμπάς.

Κι όταν ελήσομαι σαν μικροσκοπική αθερίνα στον Ειρηνικό θα νιώθω καρχαρίας.

Κι όταν τα φύκια γίνουν θηλή στον λαιμό σου απλά μη κουνάς άλλο τα πτερύγια.

Τα φύκια θα πλέουν για πάντα στη θάλασσα.

Καθώς λοιπόν δεν εχάθη ούτε ένα μάθημα κι η κάθε διδασκαλία απορροφήθηκε, μετρώ ανάποδα τις ημέρες προς την αποφοίτηση.

Η διδασκαλία γυμνάζει και τον τελευταίο μυ στην εγκάρδια κοιλότητα, ώσπου να πάλλεται μονάχα στην σιωπή.

Η σιωπή που τρέφει έμβρυα ,έμβρυα σαρκοφάγα.

Καθώς η σάρκα θα φθαρεί και η δικη της υλική υπόσταση θα αποδείξει πως δεν υπάρχει αξία όταν πλέον το περιεχόμενο έχει εξατμιστεί.

Και η αθερίνα μου θα πνίγει στο ίδιο της το νερό.

Καθώς το νερό θα έχει γεμίσει τα μικροσκοπικά και αδύναμα πνευμόνια της , ώσπου να μοιάζει με μικρή ανθρώπινη φιγούρα.

Φιγούρα στην μνήμη του χρόνου,

μέσα στην λύπη και σε μόνιμο πνεύμα ερωτηματικοτητας  , γίνεται ισχνή.

Τελικώς, το ερώτημα που βασανίζει κάθε κοινό αναγνώστη είναι το εξής:

Οι σελίδες που διαβάστηκαν έγραφαν κάτι ή μήπως ήταν κενές; Μήπως ήταν πάντοτε κενές και φαντάστηκα τα γράμματα να καταγραφονται ένα προς ενα;

Το βιβλίο όσο περνά ο καιρός συνεπάγεται με τέφρα, τέφρα με ημερομηνία λήξης στον βυθό της θάλασσας.

Κι ότι αναγράφονταν σε αυτό αποτελεί μια εξίσου αληθοφανής όαση.

Η όλη διαδικασία καταλήγει στον αλληλενδετο κρίκο γεμάτο αδύναμα , χάλκινα κοσμήματα.

Το παιχνίδι έχει ως εξης: Βρες ποιος σκούριασε.

Καθώς η σκληρή ανθρώπινη  (σώμα με σωμα) μάχη μας γνωστοποίησε το αναμφισβητητο γεγονός πως ,

καθένας χάλκινο κόσμημα είναι ατομική παροχή της εσωτερικοτητας του.

Μία μαύρη λελαπα συχνά λοιπόν, καταγράφεται στον καθρέπτη διπλής όψεως που προσαρμοστηκε σε αυτή την εσωτερικοτητα.

Λόγω αυτού, 

ακόμη και η αντιστροφη είναι δυνατή.

διοτι, όποιος κρίκος σκουριάσει λόγω της αλμύρας ίσως απλά είναι βυθισμενος αιώνια στην έσχατα, κατασκοτεινα νερά.

______________

Γειά σας!  *αν είναι κανείς εδώ ακόμα*

Πίστευα ότι το προηγούμενο θα ήταν το τελευταίο αλλά τελικά δεν ήταν.

σημείωση : ελπίζω να είσαι όλοι καλά και να χαμογελάτε.

💛💛