Deepest

Τούνελ

Η στιγμή που δεν έχω ξαναπεράσει, η αφόρητη απελπισία, ο πόνος που με σκοτώνει αργά και βασανιστικά.

Τα αγκάθια που με σκίζουν, και το αίμα που κυλά.

Ένα βήμα πιο κοντά, στην αγάπη, στην ελευθερία, στην ζεστή αγκαλιά.

Έχω φτάσει στα όρια που τραβάνε με μανία την ελπίδα απ'τα μαλλιά.

Και φοβάμαι και πεθαινω ,μέσα μου, ξέρετε, κλαίω.

Και οδύνη στην οδύνη, γαμημενο ταξίδι, εκτρωχιαστηκε το τρένο, τώρα εγώ ξαναπεθαινω.

Πάτωμα από μετάξι, πράγματα που 'χουν αλλάξει, στο ποτάμι ρίχνω βόμβα.

Και τιναζεται ξανά, παίρνει το νερό φωτιά, καμιά διαφορά.

Τα σκοτάδια μου με πνίγουν, μέσ' στην άμμο της ζωής μου, οι πνεύμονες μου κλείνουν.

Και τη παίρνω με την βία, την πολυπόθητη ευτυχία, και πάλι αυτή η απελπισία.

Σα τα τούβλα ενός τείχους, που βαραίνουν την ψυχή μου, πνεύμα ανύπαρκτο, ο φόβος.

Το τέλος πάλι αργεί να έρθει, το σπρωχνω μακριά κι ας φεγγει, της αλήθειας την πικρία.

Ένα βήμα παραπέρα, τούνελ μέσ ' τους διαδρόμους, στροβυλιζω απ'τον αέρα.

Πειναω για δόξα και αστέρια, γι αυτό με κρατούν τα χέρια, τα αναθεματισμενα.

Φεύγω μα δε λέω αντίο, άλλωστε ήδη έχω γίνει , παρελθόν που έχει σβήσει.

••