Deepest

Δρώμενο

Μια μέρα απλά όλα άλλαξαν.

Όλα έγιναν αδιάφορα.

Δεν ήμουν μέρος του κόσμου.

Ήμουν ένα τίποτα, ένα ξεχασμένο χαδι, μια φθαρμένη φωτογραφία, μια ανάσα που δεν φάνηκε.

Μια μέρα πήρα θέση τρίτου στη ζωή μου.

Ναι, στην ίδια μου τη ζωή πήρα θέση θεατή.

Ένας αδιάφορος κριτής που τον έβγαλε ο δρόμος στο δρώμενο.

Παίρνει στάση απόμακρη, με δύο μάτια κενά, ένα μυαλό αχανές και κάτι ρυθμικους χτύπους.

Κοιτά τη σκηνή, έναν ηθοποιό σχεδόν χαμένο και ένα σμήνος πουλιών πάνω από το κεφάλι του.

Βοή και ο ηθοποιός στριγκλιζει,  ο θεατής σηκώνεται απότομα και το έργο τελειώνει.

Άλλη μια μέρα ίδια, το ίδιο έργο, ο ίδιος θεατής, ο ίδιος ηθοποιός.

Βοες και πόνος, απάθεια και μοναξιά, αβοηθητα ωντα, απόβλητα της ζωής.

Λυπάται ο κάθε θεατής που το βλέπει.

Γιατί είναι κρίμα, είναι υπέροχο κρίμα.

••