Deepest

Κάπου ενδιάμεσα

Βραδάκι δροσερό, αδειανό από όλα όσα με θέριζαν.

Δεν σε κοιτώ.

Δεν σου μιλώ.

Η ίδια αφετηρία.

Βραδάκι, νωρίς νωρίς, έπεσαν τα βλέφαρα μου.

Θα 'ναι η κούραση, θα 'ναι η πλήξη, θα 'ναι που δεν μιλά κανείς.

Ο,τι αντέχω , κι ό,τι επέλεξα να κρατήσω τούτη την νύχτα, πριν απ'το χάραμα, πριν ξανά να αρχίσω.

Πριν να αρχίσω να σέρνομαι , κάποιοι άλλοι να με τραβάνε, να προχωρώ, να περπατώ, (μα δεν περπατώ, έρπομαι με τα χίλια ζόρια).

Βράδυ κι ας σκέφτομαι την άλλη την ημέρα.

Δεν της μιλώ, δεν την κοιτώ.

Από την άλλη, θα γυρνώ.

Θαρρείς και είναι 18.

Όλα τα νόμιμα, τα 'ναι'.

Ξέχασα πως να το κάνω.

Δεν ξέρω τι να γράφω.

Δεν ξέρω πως αλλάζω,

την σελίδα, ολόκληρη.

Δεν ξέρω πως δαμάζω,

ό,τι είχα θάψει.

Δεν ξέρω γιατί έπεσα για ύπνο, τέτοια ώρα.

Δεν μου μιλώ, δεν με κοιτώ, κι ας μου έμεινα μονάχα εγώ.