Deepest

Αντικριστά

Όμορφη φθινοπωρινή ρήξη και αναγέννηση, εν καρδίας και εν ψυχής.

Όμορφα μάτια κόκκινα, και ξεραμενα χείλη.

Όμορφα ερπετά που αλλάζουνε, τα μεσαιωνικά, πετούν, τα δέρματα και•

όμορφα τα απογευματα, αλουστα, σκοτεινα και λεία.

Μα•

Άσχημα λόγια, αδύναμα.

Άσχημες νύχτες, ζοφερές και φάλτσα τραγουδούν τ'άστρα.

Έμμεση ματιά, ξένη ανήκουστη βοή, όμοια με νύχτες άναστρες.

Καθώς ένα απρόσμενο σούρωπο με καλεί.

Βλέπω την κυνική φύση ενός άδοξου ποιητή.

Ακούω τους καλοκαιρινούς αφρούς, μιας αλμυρής υπόσχεσης.

(Τα κύματα επαναλαμβάνονται στο μυαλό μου, παράνομα.)

Άηχη μια κάποια φασαρία χωρίς τέρμα , ο όρκος μιας τιμής.

(Της δικιά σου , ανύπαρκτης τιμής.)

Επανάληψη, ανακύκλωση, εις το επανειδείν , κάνω πως δεν έφτασα ποτέ στο τέρμα.

Κατέληξα όμως πάλι να ποντάρω στις ρουλέτες ,

αισθηματίας παρορμητικός ή αλχημιστής;

Αν και μέσα μου βαθιά το ξέρω, τα κοσμικά παιχνίδια έχω τυφλά, ερωτευτεί.

Και μεσ' 'τη συλλογή είδα και τ'άλλο ,

αυτά δεν είναι παρά τακτικές εγκεφαλικού σκλαβοπάζαρου.

Κι δεν ήταν τίποτε παρά απάτες του Απρίλη.

Και πως όταν ο άνθρωπος θελήσει, αυτόματα μπορεί.

Διότι αντικειμενικά πιστεύω εις μια αλαζονεία , αλλά θα ήθελα τώρα (και κάθε τώρα) να πιστέψω πως δεν έχει νόμους η φύση.

Μόνο άγραφους κανόνες που ο κάθε ανθρωπάκος θα ξέρει να παραβεί.

(Ας πιούμε το αίμα σ' αυτό!)

Ίσως... ήταν τελικά της γέννησης μου, εποχή νέα να μου γραφτεί.

(Έλα, αναπαύσου, το έχεις νιώσει κι εσύ.)

Θέλω με λάσπη να καλύψω ό,τι χαράκτηκε , δε θα με τρέμει πλέον η αυγή.

Δεν θα την καταχραστώ άλλωστε.

Αναγραφή ανέλπιστης , αντικριστής φυγής.

Από την άλλη κρίνω εμένα, κι από εμένα μια επερχόμενη, χειμωνιάτικη, χαραυγή.