Κάθεσαι σαν όαση λοιπόν στο στήθος μου και παραπονιέσαι.
Απόψε είσαι πιο βαρύς από ποτέ.
Δεν είμαι το άτομο που προσμενεις.
Στέκεσαι στο δοκάρι του κρεβατιού και αναθεωρώ αν αγαπώ και τίποτα, διότι είναι τόσο αποκρουστικό όταν σε μισώ.
Κι όλο αυτό δεν έχει όρια όταν λες, θέλεις να φας.
Σαν να ήμουν άδικη, τρομάζω όταν τα χέρια μου κουνώ.
Δεν τριγυρνω άλλο μοναχή.
Γιατί φοβάμαι και σου λέω να τερματίσεις.
Ο,τι κι αν λεω ,
στον θώρακα μου, ουρλιάζεις, δε σε τάισα.
Το ξέχασα, συγχώρεσε με.
Σαν μωρό άπραγο και ας μην σε ακούω.
ESTÁS LEYENDO
Deepest
PoesíaΗ -ελπίζω όχι αποτυχημένη- προσπάθεια μου να γράψω ποίηση. Απαγορεύεται η αντιγραφή και η μετάφραση. Highest rank: #11 in poetry Ευχαριστώ! 2016 -