Deepest

Αλυκές

Καίει σαν τον ήλιο.

Αλλά δεν λάμπει όμορφα.

Και μπορώ να την κοιτάω κατάματα, μέχρι να καώ.

Μία λίμνη που βράζει, γεμάτη πόνο και εφιάλτες. Γεμάτη φόβο και αίμα.

Δεν μπορώ να κρυφτώ. Με παρασέρνουν τα νερά.

Λιώνει το δέρμα μου και γδέρνει τα οστά μου. Πνίγει το κλάμα και με ωθεί στον πυθμένα.

Παραλύει σαν έκπτωτος άγγελος.

Αλλά δεν φεύγει.

Και δεν μπορώ να κουνηθώ.

Δύο όμορφα, απόκοσμα μάτια και ένα βίαιο κράτημα.

Πήδηξα στην λίμνη. Όμορφοι αρχάγγελοι τραγουδούν στην προσπάθεια να ραγίσουν την θνητή οδύνη. Δεν αμφιβάλλω, δεν φοβάμαι.

Τα μακριά τους δάχτυλα ξετυλίγουν την λεία από πάνω μου σαν να είναι μετάξι. Είμαι ανάλαφρη σαν φτερό. 

Η αγανάκτηση μοιάζει με σκύλο λυσσασμένο που γαβγίζει και τραβάει με μανία το λουρί.

Η χοντρές αλυσίδες χαϊδεύουν ό,τι απέμεινε. 

Πετάρισα τα βλέφαρα μου. Σα να με βλέπω ευθεία. Σα να με κρίνω, σαν να με βρίζω.

Έχουν γραφτεί πολλά τέτοια.

Αλλά δεν μετράνε όταν πάνε χαμμένα.

Αφήνω τα σύννεφα να ανοίξουν κι εγώ πέφτω στην άβυσσο. Η όρασή μου είναι θολή και δεν αρθρώνεται λέξη.

Οι άγγελοί μού, πού πήγαν;

Η αλήθεια είναι πως η άβυσσος μοιάζει με λαβύρινθο. Κι ενώ θέλω να βγω, κάτι με σταματά. Θα βγω αύριο να σε δω.

Να σου πω πως κανένα παραμύθι δεν έχει καλό τέλος.

Να σου δείξω την άβυσσο,, την δική μου έκδοση. Να δεις κι εσύ για τι γράφω.

Δεν γνωρίζω.

Όσο γεμίζεις την λίμνη με αλμυρό νερό, τόσο αδειάζει. Όσο πέφτεις , μελανιάζεις. Όσο φωνάζω, κλείνει η φωνή μου. 

Ένα ψάρι και μια γυάλα. Τόσο στενή. Γεμάτη μονοξείδιο. Το ψάρι αυτό είναι ο έκπτωτος άγγελος. Αν μονάχα δεις τον πόνο και την μετάνοια να καταγράφονται στα βράγχια, καθώς αυτά μαραίνονται αργά αργά.

Ντρέπομαι για το πόσο πασιφανές είναι το αδιαμφησβήτητο γεγονός πως-

μίλησα πολύ. Περιττά. Ενοχλητικά. Και είπα τα ίδια. Τόσο κουραστική. Εξουθενωτική. Μία οποιαδήποτε στην διάρκεια μίας γύρας ενός τυχαίου πλανήτη.  

Είμαι κάτω από έναν βράχο. 

Κάτω από αστέρια.

Μέσα σε μία άμορφη ύλη.

Είμαι ένα τίποτα ντυμένο με ένα κάτι.

Είμαι ένα ψάρι.

Είμαι και η γυάλα.

Είμαι το μονοξείδιο και είμαι και ο άγγελος.

Και αιμορραγώ ήλιους και αιμορραγώ ατελείωτα. 

Μέχρι να αδειάσω. Μέχρι να στεγνώσω.

Είμαι και η λίμνη με το αλμυρό νερό και πνίγομαι σε εμένα.

Όμως είπα πολλά και ήταν κακά. Δεν είμαι αρκετή κι ούτε θα γίνω.

Δεν ξέρω τι είμαι αλλά σίγουρα είμαι ελάχιστη μα συνάμα περιττή.