Deepest

Κομματιασμένο αποβρασμα

Καθώς περνάς μέσα από πρόσωπα φιλικά, δεν νιώθεις άσχημα.

Δεν υπάρχει καμοία κακιά προς αυτούς.

Λυπάσαι.

Γιατί ξέρεις πως ποθούσες να τους απομακρύνεις και τώρα που τα κατάφερες, πονάς.

Τώρα αυτό που ποθείς είναι η αγκαλιά και τα καθησυχαστικά λόγια ενός ανθρώπου.

Που κάποτε ήταν εκεί.

Και το μισείς.

Το μισείς που εσύ ο ίδιος έχεις διώξει κάθε άτομο που ανέπνεε την μοναξιά σου μακριά.

Είναι απαίσια η αίσθηση αυτή.

Ξέρεις πως ανατέλεις, είσαι τόσο περήφανος γι αυτό. Είσαι τόσο περήφανος που επιτυγχάνεις.

Δεν ξέρεις πως να το μοιραστείς.

Κανείς δεν νοιάζεται για εσένα.

Του λουλούδια έχουν ήδη αρχίσει να φεύγουν.

Και η ανάσα να δυσκολεύει.

Διότι ξέρεις πως είσαι υπεύθυνος για έναν προσωπικό όλεθρο. Ξέρεις πως έδεσες το κορμί σου με κάρβουνα και πέταξες το φλεγόμενο εγώ.

Γνωρίζεις τι πάει να πει λάθος.

Πάντα έκανες λάθη , τι νόμιζες; Πως είσαι άσφαλτος; Μα το θεό, μάζεψε τα κομμάτια σου και βρες κάποιον καημένο να σου τα ενώσει.

Ντροπή της κοινωνίας, νεκρό κύτταρο.

Τραγούδι:
    Bring me the horizon - Crucify me