Deepest

Σεπτέμβρης

Αυτό που έχουμε στα ράφια μας, ανάμεσα από τις σκόνες, αυτές τις σάπιες λέξεις που ξεγλυστρούν στα ηνία του εγκεφάλου ενός παιδιού με γέλιο γεμάτο σπίθες και παλάμες ανοικτές που φυτρώνουν συγκομιδές αγνής ζωής.

Αυτό που έχουν οι ναύτες στο δέρμα τους , αλμύρα καθαρή, κι αυτόν που δοξάζουν τα πανιά και σκίζουν υπερήφανα.

Θα 'ναι φωνές αδάμαστες από ώντα με σπλαχνική ατασθαλία, ή μέδουσες και εκτρώματα με τοξικό σάλιο.

Ίσως να 'ναι αίμα ζεματιστό από ανθρώπινους τέσσερις οφθαλμούς που η θωριά του ζευγαριού στο άλλο φαντάζει θέαμα τρομερό.

Τα γεγονότα κυλάνε βατά και σε παρασέρνουν...

Μα δεν είναι μιάσματα, είναι νανοθαύματα, όμοια με τον λώρο που σε έδεσε μέχρι να μην χρειάζεσαι δεσμά.

Αγιασμός για του καθενός το άγιο , κάθαρση και ανακαίνιση.

Μία νέα μέρα ανατέλλει.