Deepest

Είναι, είμαι

Απελπίζεται όλο μου το είναι καθώς πνίγεται στην άβυσσο μου.
Πέφτει στον αέρα, ελεύθερο και νικημένο, χωρίς ψυχή.
Καμμενο έτσι όπως είναι, οι στάχτες στα μάτια της Ελπίδας, την τυφλωνουν.
Και ανασα εις τη μηδενική, στερεωμένη στο προσπαθώ και στο ηττήθηκα.
Κι αυτή με σκοτώνει, τρέφεται με το αίμα μου.
Δεν προσπαθεί, μα προσπαθεί, τι άλλο να κανει;
Μα ηττήθηκε, έχει πέσει.
Ακόμα πέφτει.
Το είναι μου πως πιάστηκε από το σύννεφο, το σύννεφο που ετοιμάζεται να κλάψει.
Το είναι μου το ζήλεψε και το μιμείται.
Δεν έχασε, το αρνείται.
Πιστεύει πως η διαδρομή διαρκεί.
Μα η διαδρομή είναι βαναυση, δες το κι εσύ.
Κανείς γύρω στο είναι μου.
Μόνο του πάντα και για πάντα.
Κανενός η ματιά δε φτάνει τόσο ψηλά.
Ψηλά και κάτω.
Κάτω, κάτω.
Έπιασε πάτο.
Κι ακόμη πέφτει.

..