Zor Görev ♥ [KISA SÜRELİĞİNE ASKIDA]

ZG-Patron'dan ♥

MEDIA: STEPHEN VE BELLA

ISABELLA

Elimi duvardan destek alarak ayağa kalkmayı denedim ve yerdeki kızın yanına gittim. Kız yerde hafif mırıldanıyordu. Charlie'ye küfür ettiğine iddaya girerim. Kıza yakından bakınca Stephen'in yanındaki kız olduğunu fark ettim. Şimdi kıza bir de ben mi dayak atsam?

-İyi misin? Yardım edeyim?

Kızı kolundan tutup ayağa kaldırdım. Sanki ben süper durumdayım da.

-Bu kızın benle sorunu ne?

-Sadece senle değil.

İkimizde koridordan gelen ayak seslerini duyunca sustuk. Gelen kişi Stephen'di. Koşarak yanımıza geldi. Bir bu eksikti. Nefes nefese:

-Ne oldu Amy? Kim yaptı bunu sana?

Sözünü bitiremeden Amy denen kız Stephen'i susturdu.

-Yok bir şey. Önemli değil.

-Ne demek önemli değil?

Stephen kızı önemsiyor olmalı. Sevdiği çok açık. Beni fark etti mi acaba? Belki başka bir zamanda fark eder. Stephen Amy'nin diğer kolundan tuttu ve bana "Kim yaptı?" anlamında baktı.

-Charlie! dediğimde yüzünde anlamsız bir ifade vardı.

-İlk günden birisine bulaşmasaydın Amy ?

-Kız manyak. Deli deli.

Charlie'ye bunları diyince içten kıkırdadım. Okulun bahçesine geldiğimizde Stephen bana nasıl olduğumu bile sormadı. Amy elini uzatıp Stephen'e döndü. Sertçe sözlerini söylerken hala sinirleri üzerinde olduğu belli oluyordu.

-Anahtarları ver!

Stephen cebindeki anahtarları Amy 'e verdi. Arabasının anahtarları mıydı? Peki ne alaka?

-Eve mi gideceksin?

Amy Stephen'e sinirli bir bakış attıktan sonra:

-Bu halde okulda mı kalayım? diyip çıkışa doğru gitti. Bunlar aynı evde mi yaşıyorlardı? Yani birlikteler mi? Oha hassiktir! Amy dönüp gidiyordu. Ben de Stephen'in yüzüne bakmadan gidiyordum ki kolumdan tutup kendisine çevirdi.

- Neler oluyor İsabella? Bütün ders boyunca, hatta tenefüste bile hiç konuşmadın benle.

Yuh! Delinin ebesine bak. Kendisi yüzüme bile bakmadı.

-Bana diyorsun da sen de hiç konuşmadın. Yüzüme hiç bakmayan da sensin. Hem bunlardan sana ne?

-Hayır sadece... Bir anda ne oldu söyle de bileyim.

İşte buna diyecek hiçbir şey bulamamıştım. Stephen hiçbir şey yapmamıştı ki. Sadece ben kıskanmıştım.

-Söyle! diye kükrediğinde ürperdim.

-Amy'le takılmaktan beni takmadın. gülmeye başlamıştı. Neden gülüyordu bu hayvan? Elini kolumdan çekip:

-O benim kuzenim, sen ne sandın ki? Bir dakika, yoksa sen... Ahahaha, kıskandın mı?

İşte benim için zamanın durduğu kısım. Bir an donakaldım. Stephen'i hastanede gördüğüm zamanki gibi... Kuzeni miydi? Ne düşünmüştüm ki. Rezil oldum tekrar ve tekrar.

- Hiçbir şey sanmadım.

-İyi.

-İyi. Gidiyorum ben, demekten başka çarem yoktu.