Mo.

14-Niet meer veilig!

Weekend

Dit weekend ben ik niet veel van plan. Het is vrijdag avond en ik ben net terug van school. Cyrill is niet mee gekomen hij heeft besloten het uit te praten met zijn vader want maandag komt mijn moeder terug.

Ik zet zoals gewoonlijk mijn tas in de gang en loop door naar de woonkamer. Ik plof neer in de grote confortabele zetel. Ik rek me een beetje en neem van de salontafel mijn ps3 console. Ik ben denk ik nog maar net 5 minuten bezig of ik krijg al honger, wat wil je ook na zo'n lange schooldag met alleen maar leerkrachten die je vanalles opleggen voor het weekend. Ik trek me recht uit de zetel en loop sloffend naar de keuken. Ik open de koelkast en hoor iets wat ik totaal niet had willen horen. Een harde knal van de achterdeur deed me een klein gilletje slaken. Met mijn hand voor mijn mond loop in zonder enig geluid naar de veranda. De achterdeur slaat nu voor een tweede keer met een harde knal toe. Ik sluit de deur en draai hem opslot.

Ik voel me opeens een stuk minder op mijn gemak. Even stil als eerst loop in door de gang naar de voordeur en draai die ook opslot. Zonder ook maar iets aan te raken uit schrik voor het geluid loop ik naar de woonkamer. Ik kruip helemaal in het hoekje van de bank en ril alsof ik al dagen buiten in de koude sneeuw leef. Ik graai naar mijn mobiel en open een nieuw bericht.

"Cyrill ik voel me hier niet veilig, hier gebeuren rare dingen." Ik verzend het berichtje en hoor een kastdeur in de keuken open en dicht slaan. Zo snel als ik kan loop in de trap op, alleen gaat dat niet zo makkelijk als ik het hier beschrijf. Uit alle haast van ik wel drie keer. Als ik eindelijk boven ben hoor ik de keuken robot op hard draaien. Ik gil hard en loop mijn kamer in. De deur opslot. Ik kruip op mijn bed en trek mijn knieën bij. Wiegend huil ik zachtjes tot ik weer opschrik van een geluid. Een hard geklop op de voordeur dat voor eeuwig lijkt te duren.

"Mijn mobiel!" fluister ik zacht tegen mezelf. Die ligt verdomme nog beneden. Het geklop in gestopt het is muisstil tot opeens... Een hels geluid van de voordeur die word ingedeukt klikt door heel het huis. Iemand roept mijn naam maar ik reageer niet. De stem klinkt bekend maar toch ook weer niet. Ze is heel nors en kwaad. Ik hoor iemand hard de trap oplopen, alsof er een bende olifanten een maraton trappenlopen doen. Ik druk mijn hoofd tussen knieën en hoop dat hij me niet hoort.

Tot er op mijn deur geklopt word. "MORGAN?! MORGAN?!" hoor ik iemand hard aan de andere kant van de deur roepen. Uit angst voor wat gaat komen snik ik luid wat ik eter niet gedaan had. Even is het stil. Mijn kamerdeur zwaait in één ruk open van het geweld waarmee hij opengeduwd werd. Ik durvde niet opkijken.