Mo.

15-Nog de hele zomervakantie?

"Mo?" hoor ik de mannenstem bezorgd vragen. Ik kijk op want die bezorgde stem ken ik wel. Het is die van Cyrill. Hij kruipt bij me op bed en neemt me in zijn armen. Ik tril helemaal van angst. "Sstt.." zegt hij sussend terwijl hij mijn haar streelt. "Ik ben er het is goed nu." Mijn ademhaling vertraagt en komt terug op normaal ritme. Mijn ogen staan wijd open "Wat is er gebeurt?" vraagt hij bezorgd. Ik weet niet hoe het komt maar ik weet geen woord uit te brengen.

"Ik bel Nina." zegt hij vastberaden. Ik wil niet huilen. Ik moet sterk blijven dus zeg ik geen woord. Woorden maken me zwak. Ik weet zeker dat elke moment mijn stem kan overslaan en dat wil ik niet. Ik mag en zal niet zwak zijn. Ik slik en zeg alles kort. "Eerst de achterdeur." zeg ik zacht. Cyrill kijkt me vragend aan. Hij aait met zijn duim zacht mijn wang.

"Wat was er met de achterdeur?" vraagt hij bezorgt. "Ze knalde luid." Hij knikt, ik slik en ga verder. "Daarna een geluid in de keuken en de gang." Cyrill kijkt met een ongelovige blik alle kanten op. Hij kijkt terug naar mij en fronst zijn wenkbrauwen. "Huilen is oke." zegt hij zacht. Ik schud mijn hoofd zacht.

"Huilen maakt je zwak." Hij sluit zijn ogen en schud zacht nee. Er vormt een kleine glimlach op zijn gezicht. Ik kijk hem een beetje verward aan. Lacht hij me nu uit? Dat is toch niet wat een vriendje doet? Hij ziet mijn verwarring en wijst naar mijn gezicht. "Je huilt schatje." Ik ga met mijn hand onder mijn ogen en voel mijn tranen over mijn wangen rollen. Ik huil onbewust, en dat heb ik nog nooit eerder gedaan. Ik trek men trui truitje wat over mijn hand en veeg mijn tranen weg.

Nina komt de kamer binnenstormen. Nadat Cyrill en ik, maar vooral Cyrill, haar vertelt hebben wat er al allemaal gebeurt is beslissen ze samen van me niet meer alleen te laten.

"Vanavond blijf ik wel bij haar." zegt hij met een warme glimlach op zijn gezicht. Nina staat recht en loopt naar mijn macbook. "Mag ik?" vraagt ze terwijl ze er naar wijst. Ik knik en glimlach. Ja ik weet het het is raar dat je na al wat al gebeurt is nog kan lachen maar dat doe ik onbewust...

Nina gaat zitten op mijn bureaustoel en haalt de pc van de slaapstand af. Ik lig nog steeds in Cyrill zijn armen op mijn bed. Stel het je zo voor: hij ligt zeg maar te loungen en in lig naast hem en hij hangt een beetje over me. Ligt best confortabel. Ik lig wat te denken. Wat nu als ik het allemaal maar dacht en het niet echt was. Misschien beeld ik het me in.

"Mo?" Ik word uit mijn gedachten gehaald door de warme stem van Cyrill. "Hhm?" Hij wijst naar Nina. "Je moeder belt je via skype." Ik kruip uit zijn armen en snel me naar de pc. Ik druk op het groene cameratje en krijg men moeder in beeld. "Hey lieverd!" klinkt er wat schel door de speakers. Het gezicht van mij moeder verschijnt op het scherm. Een grote glimlach sierd mijn gezicht. "Hoi mam, alles goed daar?" Ik zie haar al iets minder gelukkig kijken dan eerst. "Liefje ik moet je iets vertellen." zegt ze wat onzeker. "Tuurlijk zeg maar, ik luister." zeg ik aardig. "Wel, ik heb hier een man leren kennen en je weet wel van het één komt het ander." Ik weet heel even niet wat zeggen.

"Mam, dat is geweldig! Ik ben zo blij voor jou!" Ze fleur meteen op als ik haar vertel dat ik ook een vriendje heeft. Maar ons gesprek was niet al positief. "Ik moet je nog iets vertellen. Aangeziende zomervakantie voor de deur staat, en ik mijn tickets nog niet gekocht heb, dacht ik als het goed was voor jou, nog zoa-lang te blijven als de zomervakantie duurt." Heel even ben ik triest met het nieuws. Maar tegelijk ook weer niet, ze hoeft deze miserie hier thuis niet te verduren. "Blijf maar als jij dat wil. Voor mij is het oke."