Mo.

5-Mijn geduld raakt op.

Als Cyrill mij de tekening wil geven word ze nog voor ik ze kan nemen voor mijn neus weggetrokken. Marieke bekijkt het en zwaait er mee. Ik glimlach en kijk hoe ze tekening heen en weer beweegt. "Mag ik die alsjeblieft terug?" vraag ik aardig. Ik steek mijn hand uit en glimlach. Ze neemt de tekening in beide handen en scheurt hem. Ze opent haar handen waardoor de stukken papier op de grond dwarellen. Ik bekijk haar met open mond en zie in mijn ooghoek dat Cyrill zijn mond ook openvalt. Ik ga op mijn hurk zitten en raap de stukken één voor één op. Mijn hart spring in duizend stukken.

Shiba was de hond die ik gekregen had van mijn vader toen ik 3 was, niet lang daarna is hij gestorven. Het was het laatste geschenk dat ik van mijn vader kreeg. 1 jaar terug moest ik ook haar laten gaan.

Ik zie hoe ze op haar hakken wegtrippelt. Ik sta recht en kijk recht in de ogen van Hanne, ik kan me niet meer bedwingen en barst in huilen uit. Hanne neemt me meteen stevig vast en streelt me sussent over mijn rug. Ik veeg mijn tranen en mijn uitgelopen mascara weg en lach door het snikken heen naar Cyrill. "Sorry." zeg ik als ik met mijn duim onder mijn oog doorga. Hij loopt weg met een woeste blik in zijn ogen. Die Cyrill ken ik niet, ik ken alleen zijn aardige, schattige en lieve kant. Ik bedank Hanne en loop hem achterna.

Als hij net het plein wil oversteken naar het gebouw tegenover kan ik hem bij zijn arm grijpen en stoppen. "Wat doe je nou?" vraagt hij met een geërgerde stem. Ik kijk hem verbaasd aan en zie dan een schuldige blik op zijn gezicht. "Het spijt me," zegt hij zacht. "Maar zo'n bitch heeft het recht niet herinneringen van jou zomaar te verwoesten!" Ik kijk naar de grond en dan weer naar hem. "Ze is het niet waard." zeg ik en trek hem weer terug mee naar binnen. 

Als de school voorbij is en het weekend er eindelijk is voelt het sowieso al beter dat ik 2 dagen niet op haar gezicht moet kijken. 

Ik draai mijn sleutel in het slot van de voordeur. Als ik in de gang kom zie ik 2 grote reiskoffers staan en een kleine handbagage. Mijn moeder komt uit de keuken de gang in en trekt me de woonkamer in. "Ga je op reis mam?" Vraag ik vrolijk. "Ja, ik ga voor een week naar Cuba als je het niet erg vind." Ik ben heel blij voor mijn moeder dat ze nog een keer opreis gaat. "Maak je over mij maar geen zorgen ik red me wel." Glimlach ik naar haar. We knuffelen nog even en praten nog wat over dat ze met vriendinnen gaat enzo.