Mo.

30-SUPERDELUX

Jullie lijken het allemaal wel eens te zijn over het feit dat Morgan en Cyrill terug bij elkaar moeten komen. Jullie willen ook dat Cyrill meer moeite doet, totaal mee eens.

Ik draag dit SUPER DELUX hoofdstuk op aan: AnoukSmits

Veel leesplezier in het volgende extra lange hoofdstuk!

Cyrill kijkt naar de grond. Ik ben koppig en nu ook. Wat is dat ook voor een uitleg?! 'Ik was onder invloet van drugs.' Waar slaat dat nou op? Zelfs dan doe je zoiets nog niet! Toch? Casey staat recht. Ik zie vanuit mijn ooghoek dat hij iets mompelt tegen Cyrill. Daarna verlaat Cyrill mijn huis en probeer ik mezelf kalm te houden. 

"Dit geloof je toch niet?!" haal ik fel uit naar Casey. "Hangt mijn neus er nog op?" vraagt hij een beetje geïrriteerd. "Sorry." zeg ik en zucht. "Ik weet gewoon niet of hij wel nog een kans verdient." "DDenk erover na." zegt hij raadgevend en staat recht. "Ga je al?" vraag ik. "Cyrill wacht buiten." Ik knik.

De rest van de avond loop ik nog de hele avond te denken aan hoe ze de 2 meisjes vond in de gang en hoe Cyrill zijn excuses was komen aanbieden. Het klonk in ieder geval niet gemeend. Mijn mobiel gaat.

Hallo met Morgan.

Hey Marry hier. Ik wou even vragen of je zin had om te komen eten vanavond.

Eerlijk gezegd heb ik geen zin om terug zo dicht in de buurt van Cyrill te komen. Ik weet niet eens of ik daar wel nog gewenst ben. Ik aarzel.

Morgan? Ben je er nog?

Ja Ik ben er nog.

Dus je komt? Geweldig.

De telefoon word ingehaakt. Ik kijk een beetje verward naar mijn mobiel. Ik moet vanavond naar daar of wat? En wat nu als Cyrill daar is en het word ongemakkelijk? En wat moet ik dan aandoen? Oh komop ik moet me toch zeker geen zorgen maken over wat ik moet dragen, das toch absurt?

Die middag

De bel gaat. Ik loop naar de voordeur en open de deur. "Levering voor Morgan Smith." zegt een jongen in uniform. "Ja dat ben ik." zeg ik aardig. De jongen steekt een bord in mijn handen. "Hier even tekenen." wijst hij aan. Ik teken en geef het bord terug. De jongen neemt het aan en haast zich naar zijn bestelwagen. Hij opent de schuifdeur en haalt er een prachtige bos bloemen uit. Hij loopt terug het padje op naar mijn voordeur en geeft ze aan mij. Ik kan nog amper zien dat hij erachter loopt want de bloemen vormen een muur voor het zicht. Ik neem de bloemen aan en loop ermee naar binnen.

Als ik de bloemen in een vaas gezet heb en ze sierlijk op de salontafel staan ruik ik er eens aan. Ze ruiken heerlijk. Opeens valt het me op dat er tussen de bloemen een kaartjes verscholen zit. Ik neem het en lees het hardop voor. "Voor mijn aller liefste prinses, het spijt me." met daarchter een hartje. Opeens vind ik de bloemen nog veel mooier. Maar hij ging vreemd en bloemen zijn wel echt het minste wat hij kan doen. 

Ik neem de vaas en loop ermee naar de veranda. Ik zet de bloemen ergens in een hoekje op de grond zodat ik niet verdrietig word elke keer ik ernaar kijk. 

Die avond

Ik sta voor de spiegel in de gang klaar om te vertrekken naar het huis van Cyrill. Ik bekijk mezelf even van top tot teen. Ik draag een kleedje dat de zomer typeerd. Het is er ééntje met een swarte band om mijn buik, de bovenkant is wit en de onderkant heeft een vrolijke bloemenprint. Ik draag mijn roze pumps die de bloemen accentueren. Ik loop naar de bushalte en wacht op de bus die me rechtstreeks naar het huis van Cyrill brengt.

Ik sta voor het huis. Wil ik hier wel zijn? Ik wil me net omdraaien om naar huis te lopen en hoor iemand mijn naam roepen. Ik sta stok stijf stil en durf me even niet om te draeien. 'OH SHIT!' klinkt het door mijn hoofd. Voor een tweede keer noemt de persoon mijn naam. Ik draai me om en zie Marry in de deuropening hevig naar mij zwaaien. Ze doet teken dat ik naar binnen moet komen. Ik zucht en neem de moeite om met mijn pumps de kiezelsteentjes te betreden. 

Dat mag dan gemakkelijk gelezen zijn maar zo ging het niet, alles behalve. Na drie stappen sla ik mijn voet om en val neer op de steentjes. Mijn hart voel ik bonzen in mijn voet. Ik probeer recht te staan met behulp van Marry maar dat blijkt niet te werken. Marry laat me zitten op de grond en loopt het huis in. "Blijf waar je bent." klinkt het van binnen.

Ja, tuurlijk ik zal het op lopen zetten met een zere enkel. Want dat gaat echt helpen hoor. Alhoewel, moest ik kunnen was ik ervandoor gegaan maar dan zou ik toch weer zoveel vragen moeten beantwoorden.

Marry komt buitengelopen maar is niet alleen. Ze word op de voet gevolgt door Cyrill die de tot nu toe bezorgste blik in zijn ogen heeft die ik ooit zag. Daar achter komt Casey met een rustige pas op me af. "Ja, jongens ondersteun haar even en help haar naar binnen." zegt Marry zacht. WAT? Moet ik gedragen worden door iemand die ik niet kan vertrouwen. 

Casey helpt me eerst en vooral recht. Wat moeilijk gaat als je broer met een mond vol tanden naar je staat te kijken. Als ik wankelt op één been sta verlies ik mijn evenwicht. En ja je kan het al raden, Cyrill weet me net op tijd te vangen. Samen helpen ze me tot in de woonkamer waar ik op de bank gelegd word. "Nu haal ik wel ijs." zegt Casey en hij glimlacht. 

Cyrill gaat aan mijn voet zitten en doet voorzichtig mijn pump uit. Ik bijt op mijn tanden maar houd me sterk. Hij draait zacht aan mijn voet. Ik nijp mijn ogen dicht. "Ik denk dat hij gekneust is." Ik open mijn ogen en er gebeurd iets raar. Ik kijk recht in die van hem en het voelt alsof ik opnieuw verliefd word. Hij houd mijn blik vast waardoor ik niet meteen kan wegkijken. Tot Bealfire de kamer in komt lopen. "MOMO!" roept hij hard en hij loopt naar me toe. Hij springt zeg maar in mijn armen en knuffelt me stevig. Voor een klein jongentje heeft hij heel veel kracht en nijpt hij de lucht uit mijn longen.

"Ik moet je iets vertellen." fluisterd hij zacht in mijn oor. Ik knik en hij fluisterd verder. "Cyrill heeft geweent voor jou." Ik kijk een beetje verbaasd op naar hem en zie zijn wangen rood kleuren. "Hij heeft hard geroepen. Zo van 'Wat heb ik toch gedaan.' maar dan veel harder." Bealfire weet het allemaal fijntjes uit te leggen. "En daarna zei hij altijd zacht dat hij niet zonder je kon." De waarheid komt uit een kindermond zegt mijn moeder altijd, en deze keer heeft ze meer dan gelijk. Cyrill's ogen vullen zich met tranen. Ik kan er niet aan doen maar wil hem heel graag troosten. Alleen weet ik niet of hij het wel verdient. Bealfire verlaat de kamer nadat zijn moeder hem geroepen had. 

Het is even stil in de kamer. "Bea had gelijk." zegt Cyrill zacht. Een traan rolt over zijn wang, en geloof me hij word er niet minder sexy van, integendeel. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen dus zeg ik maar gewoon niks. Hij staat op en komt naast me zitten. Ik draai mijn gezicht naar hem toe en schrik me bijna dood van hoe dicht het zijne bij dat van mij zit. "Het spijt me zo. Ik kan niet zonder jou. Maar vergeef me, alsjeblieft." fluisterd hij wanhopig. Ik zucht zacht. "Ik vergeef het je maar mijn vertrouwen zal je nog moeten terug winnen." Hij knikt begrijpelijk. Ik veeg met mijn duim zijn tranen weg, en net dan kust hij me vol op de mond.

Net zoals de eerste keer gaf hij me weer een enkele reis naar de wolken. Alles wat ik nog in mijn hoofd kon halen waren redenen waarom ik hem zo graag zag.