Mo.

23-Ze ademt niet meer.

"Kuch Kuch." Casey staat aan de rand van het zwembad en kijkt ons aan. "Casey, gast, laat ons toch is doen." Cyrill reageerd fel. Ik neem zijn hand en geef er een zacht kneepje in. Hij kijkt me aan en ik schud zachtjes mijn hoofd nee. We staan samen op en lopen het zwembad uit. Met de natte voetafdrukken achter ons lopen we elk naar een ligstoel waar onze handdoeken liggen.

Casey staat niet ver van Cyrill af en heeft zijn blik op oneindig. Cyrill geeft hem een duw waardoor hij zijn evenwicht verliest. Hij neemt Cyrill aan zijn arm en trekt hem zo mee het water is. Ik sta hard te lachen aan de rand van het zwembad. Cyrill klimt op de zwembadrand en tilt me op. "Nee!" roep ik hard met de lach op mijn stem. Maar het is al telaat, Cyrill neemt een aanlooptje en met mij in zijn armen springt hij in het zwembad. Ik heb hem goed vast. We komen onder water en hij maakt me van zicht los. Ja ja, daar was hij dan, de onderwaterkus. Hij neemt mijn gezicht vast en kust me. Elke keer als hij mij kust weet ik waarom net hij mijn vriendje is.

Als hij zijn lippen van de mijne haalt probeer ik zoals normaal na zo'n lange kus adem te halen, maar in plaats daarvan vul ik mijn longen met water. Ik beweeg mijn handen naar mijn nek en kijk noodgedwongen naar Cyrill. Zijn reactie is snel. Hij neemt me bij mijn middel en zwemt met me naar boven. Eens we boven water zijn begin ik hard en fel te hoesten. "Gaat het wel, Mo?" vraagt Casey bezorgd. Cyrill duwt me zacht in de richting van de rand en tilt me erop. Hij blijft bezorgd voor me in het water pedelen.

"Gaat het liefje?" vraagt hij met een schuldgevoel. Ik schud mijn hoofd nee, alles behalve. Ik blijf hard hoesten maar haal amper water op. Cyrill drukt zich op aan de zwembadrand en legt zijn hand op mijn rug. "Mo?" 

Ik begin zachter te hoesten. Alles word wazig voor mijn ogen en geluiden klinken als doffe klanken. Cyrill neemt mijn hand vast. Dat voel ik nog net. Ik knijp erin op mijn hardste maar alles wat hij voelt is een zacht kneepje. Mijn ogen vallen dicht. Mijn lichaam kantelt naar achteren, maar Cyrill weet me rustig neer te leggen op de grond. "Morgan?!" roept hij hard, en geeft tikjes op mijn wang. Hij drukt zijn vingers in mijn nek en probeert mijn hardslag te voelen, maar die is er niet. "Ze ademt niet meer." zegt hij met een verslagen stem. "Doe dan iets." roept de kleine Bae van uit de deur.