Mo.

29-Terug thuis

BijMorganthuis

Ik zit op mijn bed met mijn benen gerkruisd. Nina ligt op mijn zetel. "Vertel, wat was er nou zo dringend." Ik herhaal mijn oh zo originele zinnetje. "Mijn broer heeft me bedrogen met 2 grietjes van een fuif." Ze weet niet goed wat ik bedoel en dat kan je duidelijk zien. "Jij hebt toch helemaal geen broer?!"

Ik leg alles uit en vertel hem over de meisjes in de gang en hoe lief Casey was. Ik mag hem eigelijk beter dan dat ik dacht. "Ik wist niet dat hij een tweelingbroer had?!" zegt Nina verast. Ik glimlach. "Wat moet ik nu doen?" vraag ik op een onzeker toontje." Ze zet haar hand onder haar kin en doet alsof ze hard moet denken. "Ik heb het!" zegt ze luid en wijst met haar vinger naar het plafont. "Slaap er een nachtje over en denk er eens goed over na." Ik knik instemmend. 

Nina vertrekt naar huis en ik zit nog geen 5 minuten alleen of er word op de voordeur geklopt. Ik ben net thuis en mijn deur word al platgelopen. Ik loop de gang in en kijk door het gaatje in de deur. Het is Cyrill. "Ga weg." zeg ik wat onzeker. De stem aan de andere kant van de deur klinkt verast. "Ik ben het, Casey." Ik kijk wat beter door het gaatje van de deur en zie dan inderdaad de piercing die door zijn lip zit. Ik open de deur. "Sorry ik dacht dat je Cyrill was." We lopen door naar de woonkamer. "Gebeurd wel vaker." zegt hij lachend. 

Ik plof neer in de zetel, Casey doet hetzelfde. "Dus zijn jullie nog een koppel?" Ik haal mijn schouders op. "Wil je nog een relatie met hem?" Ik haal nog een keer mijn schouders op. Hij zucht. 

Voor een tweede keer word er op de deur geklopt. Ik loop naar de gang en open de deur. Cyrill staat wat onzeker voor de deur en kijkt naar de grond. Ik vind het geweldig dat hij de moeite nam om naar me toe te komen maar ik weet niet of ik wel zin heb in dit gesprek. Ik laat de deur open staan en loop terug naar de woonkamer. Casey kijkt me vragend aan en wil net vragen wie het was als zijn broer in de deuropening verschijnd. De spanning is te snijden, er hangt een hele drukkende sfeer in de woonkamer. Awkward. Ik staar voor me uit en draai mijn gsm in mijn handen. 

"Het spijt me. Ik was dom en had niet gelet op wat ik dronk. Ik had wat meer glazen op dan verwacht. En wat die meisjes betreft, ik heb hun niet gezoent, dat deden zij bij mij."

Ik denk na. Ik ken deze zinnen. Het zijn dezelfde die Hanne altijd te horen krijgt van haar vriendje. Die gast zit aan de drugs en gaat zeg maar elke avond uit. Maar ik weet zeker dat Cyrill geen drugs neemt. Daar is hij te goed voor. Zal ik hem vergeven?