[gestopt] Harry Potter the full story

1.15 Weerwolven en panters

POV Sirius

  "WTF! Waar is hij heen!" riep ik. Ik keek om me heen maar het enige wat ik zag was een boom die als een gek met zijn takken aan het zwaaien was. "PAS OP!!!" riep ik. Er kwamen vijf grote takken op ons af. we doken opzij en de takken miste ons net. "En wat doen we nu?" vroeg James. "Tegen de boom zelf aan staan, dan moet hij zichzelf slaan." antwoordde ik en ik rende naar de boom toe en drukte me tegen de stam aan. Peter en James kwamen ook. Opeens zakte Peter in een gat of zo. "Ik weet niet waar ik ben maar we zijn hier wel veilig." zei hij. Ik aarzelde maar sprong toen ook in het gat, gevolgd door James. "Wat is dit?" vroeg James. "Het lijkt we een soort geheime gang." We liepen door de gang, het was er vies en het was erg nou. We kwamen uit bij een trap, ik aarzelde (weer) maar liep toen de trap op. Ik klom omhoog door een gat en ik zag dat ik in een soort huis was. Alles was kapot en oud. "Is dit.....is dit....echt..." stamelde James. "Is dit het krijsende krot." "Ja, ik denk het wel." antwoordde ik. Plots herinnerde ik met onze afspraak met K.C. Het was met volle maan en er had toen een weerwolf in dit krot gezeten, Remus was toen niet mee maar dat was dan waarschijnlijk omdat hij toen moest veranderen. Wacht...SHIT! Remus komt hier om te transformeren en wij zijn nu hier! "Jongens, ik denk dat we hier zo snel mogelijk weg moeten." zei ik. James en Peter stonden te bibberen en staarde naar de plek achter mij. Ik draaide me om en daar stond Remus in zijn weerwolf vorm. Hij gromde en we deinsde allemaal achteruit. We stonden met onze rug al tegen de muur. Remus huilde en kwam toen een paar stappen dichter naar ons toe. O, nee. Eigen schuld dikke bult (ik denk niet dat het een bult zal zijn, eerder een aantal schrammen) als we niet zo nieuwsgierig waren hadden we nu waarschijnlijk gewoon in de les gezeten en niet met een weerwolf in een oud huis. Ik deed mijn ogen dicht en wachtte op de doodslag, ik hoorde een hoop gegrom, en gejank. Voorzichtig keek ik. Er stond een groot zwart beest voor onze neus, het was geen hond het was een kat. En niet zomaar een kat, een zwarte panter. Het stond oog in oog met Remus en gromde naar hem. De panter draaide even zijn kop om en keek naar ons. Ik zag twee grote groene ogen, ik verdronk er haast in. De ogen vertelde me dat we moesten vluchten, James had het ook al door. De panter keerde zich weer naar Remus, het boog voor hem. Remus deinsde achteruit, hij had door dat de panter hem niets deed en ging een andere kamer in. Ondertussen waren Peter, James en ik al weer door de gang gelopen en stonden we buiten. "Wat deed die zwarte panter hier?" vroeg James. "Ik heb gee...." ik kon mijn zin niet eens afmaken want de beukwilg begon weer met zijn takken te slaan. "Ik antwoord later wel!" riep ik en begon te rennen. Ik was bijna buiten bereik van de takken tot ik er door een geraakt werd, vol in mijn buik. Ik klemde me vast aan de tak die heen en weer begon te zwaaien. Na een paar bochten liet ik per ongeluk los en ik vloog door de lucht. Baf. ik was geland voor James voeten. "Goed om u weer te zien, schone jonkvrouw." zei hij en hij hielp me omhoog. Ik keek hem raar aan, hij glimlachte. "Ik kan nooit lang wegblijven bij u dappere ridder." zei ik. We lachten en liepen richting Zweinstein. "Om nog even terug te komen op je vraag, ik heb echt geen idee wat die panter daar deed." zei ik. "Die leven hier toch helemaal niet in het wild?" vroeg Peter. "Wauw Peter! dat klopt! sins wanneer heb jij een brein?" reageerde ik. Hij keek naar zijn schoenen en ik sloeg mijn arm om zijn nek. "Ik moet toegeven, die zwarte panter was heel knap." zei ik. James keek me met open mond aan. "Siri, is in love!" riep hij. "Met een kat zeker? Je weet hoe ik daar over denk." antwoordde ik. we gingen het schoolgebouw in op weg naar de leerlingenkamer. daar zat Lilly. "Waarom gingen jullie zomaar weg!" vroeg ze. "Geef je om me, dan?" vroeg James met opgetrokken wenkbrauwen. "Natuurlijk niet Potter! En ook niet om jullie twee!" zei ze met een blik naar mij en Peter. "Ik geef alleen om Remus en Rebecca die achter jullie aan zijn gegaan!" "Eigenlijk gingen wij achter Remus aan..." zei ik. "NOU EN!!!" schreeuwde ze. Ze was nu echt op haar boost. "Kom mee Jamie." zei ik en probeerde hem mee te trekken aan zijn pols. Hij bleef staan en zei: "Waarom ga je niet met me uit?" Lilly gaf James een keiharde klap in zijn gezicht en liep weg. James wreef over zijn wang waar een rode handafdruk zat. "Dat ging lekker!" riep ik vrolijk.

'S Middags was Remus weer terug. We zijn meteen naar de ziekenzaal gerend. "Sorry dat ik het niet eerder verteld heb." zei Remus. "Geeft niet." zeiden we tegelijk. "Dus jullie zijn niet bang?" vroeg hij. "Je bent 1 van de rustigste personen die ik ken! Ik zou nog niet eens bang zijn als je een reus was!" zei ik. Verbaast keek hij me aan. "iedereen heeft wel een probleem." zei Peter. "Jij hebt een harig probleempje." zei James, Ik hield mijn lach in. We liepen naar de slaapkamers (op de 1 of andere manier hadden we geen les meer). "Je begrijpt wel dat we je nu een paar vragen gaan stellen, toch?" zei ik. Remus knikte en ging op zijn bed zitten. "Wie weten het allemaal?" vroeg ik. "Rebecca en alle docenten." antwoordde hij. "Ben jij gevoelig voor zilver?" vroeg James. "Alleen grote hoeveelheden, Rebecca nam altijd voor de zekerheid een zilveren lepel mee naar school. Als ze wilde dat ik iets deed dreigde ze me daarmee aan te raken." "Dat is gemeen! Stil maar Remus, ik prank Rebecca hier nog wel voor terug." zei James. "En dan komt nu de vraag die waarschijnlijk al had verwacht." zei James. "Hoe ben je een weerwolf geworden?" vroeg ik. Remus zuchtte. "Dat vertel ik een andere keer wel, het is nog al een lang verhaal." zei hij. Ik en James keken hem met puppy ogen aan (ik kon het een stuk beter dan James). "Nee, ik vertel het een andere keer." hield Remus vol. "Oké." zeiden James in koor. "Mag ik dan nog een vraag stellen?" vroeg Peter. Remus knikte. "Hoe sterk en snel ben je eigenlijk?" "Ehhh.....weet ik niet." antwoordde Remus. Ik keek James grijnzend aan. "Nee, we gaan het niet testen." zei Remus voor de zekerheid. "Reems, je hebt geen keus. We hebben niets anders te doen." zei ik snel en ik trek hem mee de kamer uit. We lopen naar onze boom aan het meer. "We gaan eerst je snelheid testen." zei ik. Remus zucht, "Moet dit echt?" "Jij gaat op je aller snelst een stukje rennen, wie hebben precies 100 meter afgezet bij die rij takjes." zei James. "Best." zei Remus, hij ging klaar staan om te rennen. "3...2...1...GO!" riep ik. hij begon te rennen. Ik telde in mijn hoofd mee hoe lang hij er over deed. "De tijd is gestopt!" riep James toen Remus over de lijn was gekomen. "tien seconden! we gaan dat even omrekenen naar kilometer per uur." James ogen werden ineens groot. "En?" vroeg ik. "44 km per uur!" riep hij. "WAT!!! Dat is onmogelijk!" riepen Remus en ik in koor. "Sorry hoor, het is echt waar." zei James. "Dan gaan we nu testen hoe sterk je bent." zei ik om even uit de waanzin te stappen. "En hoe wil je dat gaan testen?" vroeg Remus. "Gewoon, gewichten." antwoordde James. "O nee! Kan iemand me alsjeblieft helpen?!" riep Remus. "Natuurlijk." zei een stem van achter ons. Ik draaide me om en zag Lilly en Rebecca lopen. "Waar was jij?" vroeg ik aan Rebecca. "Inkopen doen." antwoordde ze. Ik keek haar vragend aan. "Keukens." zei ze op en logies-toch toon. We lachten, Ik keek Rebecca aan en ik verdronk haast in haar groene ogen. 

-----------------------------

Hey

Sirius is in love with a cat!

Sorry dat moest even. 

Er komt nog een hoofdstuk waarin Remus zijn verhaal verteld, 

ik zal het daarom ook schrijven uit het POV van de jonge Remus.

P.S. ik vind het echt geweldig dat je mijn verhaal leest.

Lauren J.