[gestopt] Harry Potter the full story

1.28 verwoeste stad

POV Sirius

Ik werd wakker door de zon die in mijn ogen scheen. Heel langzaam rekte ik me uit en ik draaide me om, om te zien of James al wakker was. James' bed was leeg, maar zo te zien had hij er wel in gelegen. Ik sta op en loop naar beneden. Daar tref ik de Potters aan die de tafel aan het dekken zijn. "Lekker geslapen Siri? Ik dacht ik laat je even liggen." zei James. "Dat was een goede keuze. Maar ik heb nu wel echt zin in ontbijt."

Na het ontbijt trokken James en ik weer onze zwembroek aan en doken weer het zwembad in. Toen kwam Rebecca aangelopen met bikini en al. Ze legde haar handdoek en telefoon aan de rand van het zwembad en dook ook het water in. "Duuusss, lekker geslapen?" vroeg ze. Ik knikte en James ook maar hij keek bezorgt. "Ik kan iemand opnoemen die niet zo lekker geslapen heeft." zei hij. Rebecca en ik keken eerst elkaar aan en toen weer James. "Het was volle maan." zei hij. "Oooooh, zullen we dan dan vragen hoe het met hem gaat?" zei ik. "Jij wilt dus een uil van hier naar Engeland laten vliegen?" zei James. O, ja we zaten in Frankrijk. "Wie zegt dat we een uil sturen." zei Rebecca en ze zwom naar de kant. Ze pakte haar telefoon. "Ik ga jullie laten zien hoe je een E-mail stuurt."

Beste Remus

Ik zit hier in Frankrijk en raad eens wie mijn buren zijn, James en Sirius!

Nou ja, het was gister volle maan dus we wilde even vragen of alles goed met je ging.

Laat zo snel mogelijk iets weten ; )

James, Sirius en Rebecca

Rebecca klikte op een knopje en je hoorde een zoevend geluid. "Nu wachten tot hij iets terug stuurt."

De rest van de dag hebben we eigenlijk alleen maar gekloot in het water. (Ik heb Rebecca bijna verdronken)

We zitten nu aan de lunch, we picknicken met zijn drieën op het grasveld. We hebben allemaal eten gestolen uit de keukens van onze huizen. Ik hoorde ineens een ping, het kwam van Rebecca's telefoon. Ze las de E-dinges hardop voor.

Beste Rebecca en de jongens

Ik zeg alvast dat Remus deze mail niet verstuurt heeft. (zijn moeder)

Tja, eeeh, ik wil niet dat jullie je zorgen gaan maken, maar toen Remus weer thuis kwam zat hij weer eens onder de schrammen,

en voor hij wat kon zeggen ging hij knok-out.

Hij is nog niet wakker en ik zal het jullie laten weten wanneer dat wel zo is.

Ik hoop dat jullie voor de rest nog een leuke vakantie hebben.

Liefs Hope

Rebecca's gezicht betrok tijdens het lezen. "Zelfs ik heb nog nooit meegemaakt dat hij zo lang knok-out lag..." Het bleef stil tot ik zei: "We kunnen aan onze ouders vragen of ze ons er heen willen verschijnselen." "Zou kunnen... maar wat hebben we daar aan als hij niet eens wakker is?" zei James. Rebecca's telefoon ging weer af maar het was dit keer een ander geluidje. Ze nam op (het was blijkbaar fache-time). "Hey, Juliet. Waarom bel je mij?" vroeg Rebecca. Ik zag op het scherm het zusje van Remus, ze ongeveer negen jaar. "Ik verveel me, doe er wat aan!" Ik moest lachen. "En jij beweert dat je familie bent van Remus?" Ze knikte en begon te lopen. Ze opende de deur van een kamer en ging aan de rand van het bed zitten. "Wil je hem zien?" Voordat we antwoord konden geven draaide ze de camera al om. Remus had een enorme, bloedende wond in zijn nek. Dat kon niet van zichzelf zijn, het had niet eens afdrukken van nagels. "Wow, draai maar weer terug." zei Rebecca. Ik zag hoe Juliet probeerde te verbergen dat ze verdrietig was. Ik zag hoe er tranen in haar ogen ontstonden. Ze liep de kamer uit, en ging naar haar eigen kamer. "Juliet, wat is er?" vroeg James rustig. Nu begon ze te snikken. "M-mama z-zij d-at als h-hij niet b-binnen drie d-dagen wak-ker word d-d-dat...h-hij dan-dan..." Rebecca suste haar. "Juliet, luister goed naar me. Ik beloof dat het goed komt, hoor je me? Ik beloof het." Juliet veegde haar tranen een beetje weg en keek weer naar de camera. "Anders mag je zo veel ritjes maken op mijn rug, als jij maar wilt. Deal?" Juliet lachte. "Deal." "Mogen wij nu verder lunchen?" vroeg ik. Ze knikte en zette de fache-time uit. "Beter word Remus wakker." zei Rebecca. "Zag je die wond?Dat heeft hij toch niet zelf gedaan?" vroeg ik. Rebecca keek me aan. "Hij kan meer dan je denkt. Maar, inderdaad. Dit zag er niet echt natuurlijk uit."