That Boy

Liam

Geschokt kijk ik hem aan. Zijn hele gezicht is blauw. 'Wat is er gebeurd?' Vraag ik zacht maar verstaanbaar.

Hij slikt. 'Ik vertel het je na school' fluistert hij. Ik knik blij met het feit dat hij het me wil vertellen.

'Kom na school mee naar mijn huis' stel ik voor. Hij knikt als teken dat het goed is.

We gaan samen naar de les en de meeste kijken meelevend naar hem. Nog steeds vraag ik me af wie hem dit aandoet.

Niemand verdient dat. Na een lange dag is school eindelijk gedaan. Zwijgend stappen we naar onze fietsen.

Ik blik kort naar Jens die op zijn fiets stapt. Ik doe hetzelfde en in stilte rijden we naar mijn huis.

'Ik wil niet dat je ouders me zo zien' zegt hij plots. Vlug kijk ik hem aan en frons een beetje.

'Mijn ouders zullen je begrijpen Jens, en ze zullen je helpen. Net zoals ik die je zal helpen als je dat toelaat' zeg ik eerlijk.

'Dankje' zeg hij zacht en dan komen we aan bij mijn thuis. Ik druk op de bel en geef hem een bemoedigend knikje.

Hij slikt en kijkt naar de grond. Mam doet verveeld de deur open. 'Jij moet dringend een sleutel meenemen' zegt ze.

Ik blik naar Jens en dan pas ziet ze dat hij er ook is. 'O hey Jens, alles goed?' Vraagt ze al een stuk blijer.

Langzaam heft hij zijn hoofd op waarop mam duidelijk schrikt. 'Kom binnen' zegt ze.

We stappen naar binnen. 'Ga ergens liggen, ik zal meteen alles verzorgen' zegt ze. 'Dat hoeft niet mevrouw' zegt hij zwakjes.

In de middag begon hij steeds meer pijn te krijgen, je zag het aan zijn houding.

'Jawel' zegt ze en stapt weg. 'Hij ligt in mijn kamer' roep ik naar mam en doe teken dat hij me moet volgen.

Als we in mijn kamer zijn zeg ik dat hij op mijn bed moet zetten. Ondertussen komt mam binnen.

'Goed, is het alleen je gezicht of...' zegt ze en kijkt hem aan. Hij schud zijn hoofd. 'Waar nog' zegt mam serieus.

'Bijna overal' zegt hij. Mam bijt nadenkend op haar lip. 'Doe je sweater uit alsjeblieft dat ik het kan zien' vraagt ze lief.

Moeizaal trekt hij zijn sweater uit, hij heeft een t-shirt met lange mouwen aan. Ze kijkt hem doordringend aan en langzaam doet hij dat ook uit.

Mams ogen worden groot bij het aanzicht evanals die van mij. Heel zijn buik is bont en blauw.

Zijn ene bovenarm is ook al helemaal blauw en er zit ook een diepe snee op zijn arm. 'En op je rug?' Vraagt ze hopend dat daar niets is.

Hij bijt op zijn lip en draait zicht om. Zijn hele ruggegraat is blauw evenals zijn schouderbladen.

Ik adem geschokt in. 'Sorry, ik kan dit echt niet aanzien' zeg ik en verlaat mijn kamer.

Ik stap naar beneden en Nello komt naar me toe gehuppeld. 'Wie doet hem nou zoiets aan' mompel ik in zijn lekkere zachte vacht.

Hij blaft en laat zijn kop op mijn schoot rusten. Ik besluit weer naar boven te gaan.

Ik open zacht mijn deur en hij ligt op zijn rug. Mam zit er verkoelende zalfjes op te smeren.

Als ze daarmee klaar is ontsmet ze de diepe snee. 'Laat eerst de zalf wat intrekken en daarna doe ik je rug' zegt ze en staat op.

'Dankjewel mevrouw' zegt hij zacht. 'Zeg gerust Karen' antwoord ze glimlachend. 'Dankjewel Karen' zegt hij met een zwakke glimlach.

Ze verlaat de kamer en ik laat me zakken op mijn bed. 'Gaat het?' Vraag ik. Domme vraag natuurlijk.

'Het gaat wel' zegt hij maar ik zie dat hij liegt. Ik kijk hem doordringend aan in zijn prachtige bruine ogen.

Een warm gevoel overspoelt me maar ik druk het weg. 'Als je er klaar voor bent mag je het me vertellen' zeg ik en kijk naar mijn muur.

Hij slikt en knikt. Ik zie dat hij twijfelt en nadenkt. 'Zijn je schenen al genezen' vraag ik om de stilte te verbreken.

Hij schud zijn hoofd. 'Er zijn nieuwe bij' fluistert hij. Ik slik moeizaam. 'Mag mam ze verzorgen?' Vraag ik.

Hij knikt maar ik zie dat hij het liever niet wilt. 'Doe anders een korte broek aan' stel ik voor.

'Ik heb er geen' mompelt hij. 'Je mag van mij wel lenen'. Dankbaar kijkt hij mij aan.

Ik ga naar mijn kleerkast en paken een sportbroekje. Ik geef het aan hem en draai me om.

'Je hoeft je niet om te draaien hoor, we zijn geen meiden' grinnikt hij zacht. Schaapachtig lach ik.

Ik draai me weer om en laat me op bed ploffen. Het gaat rechtop zitten en verwisselt zijn broek en gaat weer liggen.

Daar ligt hij dan, enkel met een sportbroekje in mijn bed. Hij sluit zijn ogen en ik neem mijn kans om hem eens te bekijken.

Hij is heel erg mager, maar toch een beetje gespierd. Zijn mooie haren liggen futloos op zijn hoofd. Ook heeft hij dikke wallen onder zijn ogen.

Ik zucht zachtjes. Mam komt weer naar boven en meteen draait hij zich om op zijn buik, ze wrijft alles in en hij gaat dan rechtop zitten.

Dan pas ziet ze da ook zijn benen onder de blauwe plekken zitten. Ze slikt maar wrijft zwijgzaam de zalf aan.

'Bedankt Karen' zegt hij waarop ze flauw glimlacht. 'Dit betekent veel voor mij' zegt hij zacht.

Nu pas denk ik eraan. Ziet zijn vader of moeder dit nooit? Ondertussen heeft mam de kamer al verlaten.

Hij kijkt me aan en zucht. Hij bijt op zijn lip en slaat zijn ogen neer. 'Diegen die dit doet' begint hij.

Ik zie dat hij het moeilijk krijgt. 'Het hoeft niet' fluister ik. Hij schud zijn hoofd.

Hij kijkt me recht in mijn ogen aan en zegt dan 'mijn vader doet dit'

Ik ben te geschokt om iets te zeggen. Zijn vader? Dat was wel de laatste persoon die ik zou verdenken.