That Boy

46. Jens

Momenteel hoor ik niets, buiten wat piepjes natuurlijk. Ik open traag mijn ogen en gelukkig is het donker in de kamer waar ik lig. Ik kijk voorzichtig rond en merk dat ik in een ziekenhuiskamer lig, hoe kom ik hier?

Ik wil me rechtzetten maar een stekende pijn in mijn schouders houd me tegen. Ik zucht en kijk naar de deur, ik hoop dat er iemand langskomt maar ik heb geen idee op wie ik het precies heb. Het is een beetje vaag in mijn hoofd, ik weet zelfs niet meer hoe ik hier terecht kwam.

Weer probeer ik om me recht te zetten maar de pijn is zo hevig dat ik het meteen weer opgeef. Ik staar naar de plafond en sluit mijn ogen vervolgens.

Na vijf minuten zucht ik geërgerd en open mijn ogen weer, ik kan de slaap maar niet te pakken krijgen. 

Uren gaan voorbij, uren waar ik naar de muur of het plafond staarde, iets anders kon ik toch niet doen. Na nog enkele uren komt er eindelijk iemand binnen, een verpleger zo te zien.

'Ah Jens je bent eindelijk wakker, ik ga meteen wat testjes doen' zegt hij en ik hum wat, ik heb het gevoel dat ik nog niet echt kan praten. Hij bekijkt wat draden en ik bekijk hem aandachtig naar alles wat hij doet. 'Zo alles lijkt goed te gaan, in de middag kom ik nog eens nakijken en dan kan ik met je dokter bespreken wanneer je naar huis mag gaan' zegt hij vriendelijk en verlaat vervolgens de kamer.

Nadat hij de deur heeft gesloten is het meteen weer stil, weer buiten die piepjes maar die hoor ik nog amper. Ik zucht en voel hoe de vermoeidheid steeds meer toeneemt maar ik kan maar niet in slaap vallen.

Na een lange tijd hoor ik een klopje en meteen daarna gaat de deur weer open en zie ik de verpleger. 'Hoelang ben je al wakker?' vraagt hij en vist een stylo uit zijn zak terwijl er onder zijn arm een klembord zit. 'Middernacht' komt er zacht uit. Hij knikt en kijkt me onderzoekend aan. 'Heb je niet meer kunnen slapen?' vraag hij en ik schud mijn hoofd.

'Dat zie je wel wat' mompelt hij en ik kijk hem enkel aan. 'Goed ik ga even naar je schouders kijken' zegt hij en trekt mijn deken wat meer naar onder. In stilte kijk ik hem aan, niet in staat op mij te bewegen. 'Doet dit pijn' zegt hij en hij drukt zachtjes met zijn vinger op mijn bovenarm. 'Auw ja' zeg ik met een pijnlijk gezicht en vervolgens word de deur opengedaan en staat er een jongen van mijn leeftijd.

Je zou denken het was een week vakantie..., maar zoveel werk dat ik had meegekregen echt stom ik heb niets van vakantie gemerkt.