That Boy

37. Liam

Met een zwaar hoofd word ik wakker. Als een vage herinnering me te boven schiet spring ik meteen omhoog wat niet de beste keuze was. Mijn zicht word wazig en alles draait in mijn hoofd. Ik knijp mijn ogen dicht zodat het gevoel wat zakt. Als het misselijke gevoel gezakt is open ik voorzichtig mijn ogen en frons als ik zie waar ik me bevind. 

Ik duw te takken weg en kom vanuit de struik waar ik lag. Ik kijk om me heen, afvragend waar Jens is. Ik slik en tast in mijn zakken naar mijn gsm. Maar naast mijn gsm voel ik ook een briefje. Ik ontgrendel eerst mijn gsm en zie dat het al redelijk laat is en dat mam en pap veel gebeld hebben.

Ik stop mijn telefoon weer weg en open voorzichtig het briefje nadat ik nog eens goed heb gekeken of iemand zich vreemd gedraagt.

'Liam als je Jens ooit nog wil zien moet je een paar regels volgen. De eerste en de belangrijkst, GEEN politie. Als je toch zo dom bent om naar de politie te gaan zal dit erge gevolgen hebben voor je vriendje. Ten tweede, ik zal je wel af en toe iets opsturen van Jens. En onthoud, ik heb je altijd in de gaten. Ik weet wat je doet, ik weet wanneer je iets doet. Ik volg elke stap van jou Liam. 1 ding dat mij niet aanstaat zal gevolgen hebben voor hem'.

Moedeloos laat ik mijn armen zakken. Mijn hoofd zit vol vragen. Wie heeft dit gedaan? Waarom heeft die persoon het gedaan? Waar is Jens? Is hij nog oké? En zo blijven nog veel vragen onbeantwoord in mijn hoofd zitten. 

Ik zucht en besluit mam te bellen die meteen oppakt. 'Liam godzijdank je neemt op. Waar ben je? Het is al verschrikkelijk laat, alles in orde met jou en Jens?' ratelt ze aan een stuk door. 'Mam, kom alsjeblieft naar mij toe' fluister ik en tranen vormen zich in mijn ogen. 'Wat is er?' vraagt ze bezorgd. 'Mam, kom alsjeblieft' zeg ik zacht en ik hoor op de achtergrond haar snelle voetstappen. 

'Is goed lieverd, waar zijn jullie?' vraagt ze en ik slik even. Ik kijk naar het dichts bijzijnde bord en vertel het haar. 'Ik kom zo snel mogelijk' zegt ze en nog voor ze heeft afgelegd schreeuwt ze naar pap dat ze naar ons toe komt, daarna hoor ik de piep wat teken geeft dat ze heeft afgelegd.

Niet veel later komt ze op me afgestapt. 'Liam!' roept mam en omhelst me. 'Waar is Jens' vraagt ze bezorgd en nog even en zijn tranen vallen. 'Ik leg straks alles uit, laten we eerst naar pap gaan' zegt Liam en samen stappen we naar ons vakantiehuis.

Als ik er ben omhelst pap me ook en vraagt net zoals mam waar Jens is. Als we in de zetel zitten begin ik met praten.

'Ik weet het zelf ook niet goed waar hij is, we waren aan het stappen en opeens kreeg ik een klap op mijn slaap waardoor ik meteen viel. Als ik wakker werd lag ik wat verderop in de struiken en voelde ik dit briefje in mijn zakken' zeg ik en overhandig hun het papiertje. Geschokt kijken ze elkaar aan als ze het briefje hebben gelezen. En wat nu?

Een iets langer stukje, ik hoop dat jullie er een beetje tevreden mee zijn!