That Boy

39. Liam

'Misschien moeten we zo ongezien mogelijk naar de politie gaan?' stelt mam voor. 'Nee' zeg ik meteen waardoor ze me een beetje verward aankijkt. 'Die persoon zegt zelf dat hij alles weet van wat ik doe en als ik iets doe dat hem niet aanstaat gaat hij iets met Jens doen. Ik wil niet dat hem iets overkomt' zeg ik en haal gefrustreerd een hand door mijn haar.

'Ja maar wat als één van ons gaat' zegt mam en wijst naar haarzelf en naar pap. Ik twijfel, gaat die persoon dat dan ook niet te weten komen? 'Ik weet het niet' zeg ik eerlijk en kijk ze moeilijk aan. 'Jij moet het weten, maar ik persoonlijk denk dat we Jens zo vlugger gaan terugvinden' zegt pap en ik zucht diep. 'Goed, gaan jullie straks nog?' vraag ik en kijk ze aan. 'We gaan nu meteen gaan, eet iets en neem een douche' zegt mam en ik rol mijn ogen. 'Ga nu maar, ik wil dat Jens zo vlug mogelijk terug is' zeg ik en ze staan op.

Als ze weg zijn slof ik naar de keuken toe. Eerlijk gezegd heb ik totaal geen trek, maar het is beter dat ik toch iets binnen heb. Als ik het op heb ga ik naar mijn kamer en neem verse kleren mee en ga vervolgens naar de badkamer. Ik neem een lange douche en als ik uiteindelijk klaar ben ga ik terug naar de kamer. Ik kijk bedroefd naar het bed waar normaal Jens zou moeten in liggen. Ik ga liggen op zijn plaats en val algauw in slaap.

Ik schiet wakker als ik beneden iets gehoor heb. Ik kijk op mijn gsm en zie dat het 3 uur in de nacht is. Ik sla de dekens van me af en stap zachtjes naar de kamer van mijn ouders. Ik frons als ik ze allebei zie liggen, wat was dat dan beneden?

Ik besluit om naar beneden te gaan. Ik voel mijn hart al sneller kloppen als ik helemaal beneden ben. In de keuken zie ik niets verdacht, ook in de woonkamer niet en ik begin het toch benauwd te krijgen. Ik stap in het halletje en door het zwakke licht zie ik een witte enveloppe liggen. Met trillende vingers neem ik het vast en kijk of er iets opstaat. Helemaal niets, niet van wie het komt of voor wie het is. En wie brengt nu zoiets zo laat in de nacht. 

Ik ga terug naar mijn kamer en besluit om de enveloppe te openen. Ik zet de zaklamp van mijn gsm op zodat ik het grote licht niet moet aandoen. Mijn ogen schieten over de regels en ik kan enkel maar geschokt naar de brief kijken.