That Boy

28. Jens

In stilte steek ik alles in mijn koffer. Sinds hij naar beneden was gestormd is het alsof hij besloten heeft om niet meer met me te praten. Zelfs geen oogcontact maken.

'Vind je het echt wel oké dat ik meega' het komt er zacht uit en al zittend kijk ik hem afwachtend aan. 'Tuurlijk wel' zucht hij. 'Maar' zeg ik omdat ik het voelde aankomen.

Met een diepe zucht staat hij op. 'Ik kan niet tegen het gevoel dat je me bezorgd Jens' zegt hij en gaat op de rand van zijn bed zitten.

'Ben ik dan zo erg?' Vraag ik verward en ga in kleermakerszit zitten. 'Nee, juist niet. Je zorgt ervoor dat ik me anders voel, juist beter' zegt hij en kijkt me schuin aan.

Ik sla mijn ogen neer. De laatste tijd heb ik ook zo een gevoel. In stilte ga ik naast hem zitten.

'Ik heb ook zo een gevoel' zeg ik dan zacht en kijk strak naar mijn vingers.

In stilte kijk ik toe hoe zijn hand voorzichtig de mijne vast neemt. Hij verstrengeld onze vingers en het is alsof mijn ogen op onze handen zijn gelijmd, ik kan mijn blik niet afwenden.

Zo zitten we dan een tijdje in stilte, met onze handen in elkaar.

'Zijn jullie al klaar jongens?' We weten niet hoe snel we elkaar moeten loslaten en springen geschrokken op. 'Bijna mam' zegt Liam nerveus waardoor Karen ons fronsend aankijkt.

Ze haalt haar schouders op en sluit de deur weer. Met een opgeluchte zucht zak ik weer neer maar besluit dan om eerst mijn koffer klaar te maken.

Als dat klaar is ga ik op mijn matras liggen en kijk toe hoe Liam de laatste spullen in zijn koffer legt. 'Gaat Nello eigenlijk mee?' Vraag ik om een gesprek te starten.

'Nee die blijft bij mijn oma' zegt hij en ploft op zijn bed neer, wel langs de kant waar ik ook lig.

In stilte kijken we elkaar aan. Verschillende gedachten vliegen door mijn hoofd. Volgens mij vind ik hem leuk.

Het is bijna gedaan!