That Boy

38. Jens

'Ik wi het niet nog niet zeggen' zucht hij en ik zucht ook. 'Je had gezegd als ik alles op heb dat je het ging zeggen, wel?' Zeg ik dan en sta op, meteen staat hij ook op. Ik wil naar de deur stappen maar meteen neemt hij mijn pols vast. 'Laat me gaan' zeg ik boos en probeer me uit zijn grip te verlossen wat niet echt lukt.

'Jens doe rustig aan' zegt de persoon. 'Laat me los klootzak' roep ik kwaad. Meteen daarna voel ik een harde ruk en pijnlijke steken schieten door mijn armen, vervolgens val ik met een zachte plof op het bed. Als hij bovenop mij klimt begin ik toch wel schrik te krijgen.

'Je blijft bij mij' sist hij en vervolgens voel ik hoe zijn hand door mijn haar glijd. 'Blijf van me af' zeg ik en duw hem zo ver als ik kan van mij af. Ik grijp zijn schouders van en probeer hem met alle macht van me af te duwen, maar aangezien ik amper spieren heb komt er amper beweging in. 'Stop er mee of je krijgt nooit meer dat vriendje van je te zien' het laatste zegt hij afkeurend. 'Ik heb geen vriendje' protesteer ik maar ik weet dat hij het over Liam heeft, hoezo weet hij dat allemaal over mij.

'Die Liam, dus je hebt naar mij te luisteren' zegt hij. 'Nee' snauw ik en vervolgens voel ik een harde klap op mijn kaak waardoor ik geschokt adem haal. 'Kijk Jens, ik wil je geen pijn doen. Geef me dan alsjeblieft geen redenen om je pijn te doen' zegt hij en zijn vingertoppen glijden over mijn kaak waar hij net sloeg. Pijnlijke steken schieten door mij heen.

'Ik kom straks terug, hopelijk ben je dan al wat afgekoeld' zegt hij en ik voel hoe zijn lippen zacht op mijn voorhoofd terechtkomen. Meteen daarna is hij weg en met een vies gezicht wrijf ik over mijn voorhoofd. Wie is hij? Zijn stem komt me zo bekent voor, misschien als ik zijn gezicht zie dat ik hem herinner.

Ik sta op en stap zo zacht als ik kan naar de deur en duw de klink naar beneden. Het is op slot, voorspelbaar. Met hangende schouders stap ik naar het raam en ruk het gordijn eraf die ik vervolgens ergens in een hoek van de kamer smijt. Even vernauw ik mijn ogen tegen het felle licht en als mijn ogen gewend zijn kijk ik de kamer rond. Het is meer een basic slaapkamer, een bed, nachtkastje en een kast. Ik stap naar de kast toe en met een lange piep is de kast geopend. Tot mijn teleurstelling zit er enkel een deken en een kussen in. 

Ik ga weer op het bed zitten en op dat moment hoor ik weer voetstappen in de gang. Als ik de klik hoor van de deur die nu niet meer op slot is wacht ik gespannen af. De deur vliegt open en ik kijk geschokt naar de persoon, ook hij kijkt me geschrokken aan vast omdat ik hem herken. 

'Hoe kun je dit doen?' schreeuw ik naar hem.