That Boy

27. Liam

Als ik de woorden heb gezegd sta ik stil en schud mijn hoofd, vervolgens dender ik de trap. Waarom heb ik dat nu ook weer gezegd?

Maar het is wel de waarheid, ik voel me steeds anders als ik bij hem in de buurt ben. Met wijde ogen kijk ik voor me uit, ik voel toch niets voor hem?

Als ik ga zitten besluit ik dat ik beter wat uit zijn buurt blijf, misschien gaan die vreemde gevoelens dan weg. Overtuigd van mijn idee knik ik.

Ik besluit om de tv aan te zetten en te gamen.

Ondertussen zijn mam en pap al thuis. Ik begroet ze maar ze lijken niet zo blij, is het omdat ik vandaag thuis bleef? Of zou het vanwege Jens zijn?

'Wat eten we?' Vraag ik en ga aan tafel zitten. 'Pizza' zegt mam enkel en haalt twee pizza's uit de oven. 'Haal jij Jens even? Dan kunnen jullie alvast starten' zegt pap.

Ik ga onderaan de trap staan. 'Eten' roep ik en ga terug naar de keuken. Mam haar wenkbrauwen staan geïrriteerd. 'Was het zo moeilijk om even naar boven te gaan om het tegen die knul te zeggen.' Zegt pap en onverschillig haal ik mijn schouders op.

Ik ga op een stoel zitten en krijg een pizza voor mijn neus geschoven. Niet veel later komt Jens ook naar beneden en gaat schuin voor me zitten. En ook hij krijgt een pizza voor zijn neus geschoven.

'Dankuwel' zegt hij. 'Graag gedaan jongen' zegt hij en ik zucht zachtjes. 'Goed ik hoop dat jullie gedaan hebben wat ik aan Liam heb gevraagd?'

Ik knik. 'Goed ik ben zo terug' zegt ze en gaat naar boven. Als mijn eten op is komt mam net naar beneden. 'Je mag alles in je koffer gaan steken jongens'

We knikken en gaan in stilte naar boven. Ik heb het moeilijker dan ik dacht, ik wil zo graag met hem praten en zelfs vasthouden. Ik heb het echt diep zitten.