That Boy

22. Jens

Ik lig nog steeds tegen Liam te leunen en ik vind het best comfortabel. Totdat Karen ons roept om te komen eten.

We staan beide op en dan schiet hij in de lach. Een beetje beledigd en vragend kijkt ik hem aan. 'Wat is er?' vraag ik.

Hij wijst naar mijn haar en fronsend stap ik naar de spiegel. Het staat alle kanten op omdat hij er steeds met zijn vingers doorheen ging.

Verwoed probeer ik het weer in model te brengen maar het lukt me niet echt. Lachend en speels slaat hij mijn handen weg en brengt mijn haar weer in model.

'Dankje' lach ik ook en dan gaan we naar beneden. Als iedereen heeft opgeschept beginnen we te eten en begint zijn vader met praten.

'Beetje zin in? Nog twee dagen school en dan naar Spanje' zegt hij en kijkt ons aan. 'Jazeker' zeg ik en eet verder.

 'Ik ook' roept Liam plots als zijn mond leeg. Zijn moeder springt een beetje geschrokken omhoog waardoor ik zacht moet gniffelen.

We eten verder en praten gezellig met elkaar. 'Niet meet te lang opblijven he jongens' zegt Karen waarop we knikken.

We gaan naar boven en we maken onze boekentas klaar. Morgen en donderdag is onze laatste dag school voor de vakantie en de vrijdag hebben we ook al vrij.

Na nog een half uur te zijn opgebleven besluiten we te gaan slapen, we trekken andere kleding aan en kruipen dan in bed.

'Slaapwel' hoor ik Liam zeggen. 'Slaapwel' zeg ik terug. Ik ga op mijn zij liggen, met mijn rug naar hem toe.

Mijn ogenleden beginnen dicht te vallen, tot ik een arm om me heen voel, een warm en veilig gevoel overspoeld me en ik nestel me een beetje dieper in zijn armen.

.

We worden wakker gemaakt door zijn moeder en ik besef dat ik nog steeds in zijn armen lig, al vanzelfs word ik roder en wurm ik me uit zijn handen.

ik hoor een 'umpff' geluidje vanonder zijn lakens. 'Opstaan' zeg ik en trek het deken van hem af. Meteen schiet hij wakker. 'Koud' zegt hij en wilt het deken terug pakken, maar ik hou het buiten zijn bereik.

Na een tijdje zijn we dan toch klaar en gaan we samen naar school, we gaan te voet. Het is niet zo heel erg ver stappen.

Nog op tijd komen we aan op school. De meeste werpen me een vuile blik die ik zo goed mogelijk probeer te negeren.

'Ik ga vlug naar mijn kluisje oké?' vraagt hij waarop ik knik. 'Komop Jens je niet laten doen' spreek ik mezelf toe.

Ik stap ook naar mijn kluisje en stop abrupt met stappen als ik zie wie dat er tegen leunt en me gemeen aankijkt.

----

Ik ga bijna stoppen met schrijven. Mijn ideeën zijn opeens weer allemaal weg en ik schrijf alleen nog maar zever. Ik schat dat er misschien nog maar 2 of 3 deeltjes komen. Sorry voor diegene die dit toch hebben gelezen.