That Boy

25. Liam

Met gekruiste armen zit ik naar buiten te kijken, ik ben eigenlijk een beetje boos. Ik wil gewoon het beste voor hem en dan reageert hij zo. Ik zucht en hoor hoe de deur open word gedaan.

Ik blijf naar buiten kijken. Zachte voetstappen zijn te horen. 'Sorry Liam ik weet dat ik zwak ben, maar op school wil ik dat niet laten blijken' hoor ik hem achter me zeggen.

Ik draai me naar hem toe. 'Het spijt mij ook, ik moet niet zo de baas over jou spelen' zeg ik en sla mijn ogen neer.

Vervolgens voel ik twee armen om me heen. 'We maken er gewoon het beste van, je doet morgen alsof je ziek bent en dan blijven we samen thuis' zegt hij en grinnikend sla ik mijn armen ook om hem heen.

.

'Liam, kom je moet naar school' hoor ik mam fluisteren, zo maakt ze Jens niet wakker. 'Maar mam, ik voel me niet zo goed' probeer ik eruit te persen. 'Niet doen alsof, je mag thuisblijven' zegt ze droog en ik geef haar dankbaar een knuffel.

Ik sla de dekens weer op me heen en val vrijwel meteen weer in slaap.

'Wakker worden' roept iemand in mijn oor en de kant waar ik lig duikt wat in. 'Wat' mompel ik en open moeizaam mijn ogen.

'Het is al 9uur hoor' zegt hij en gaat van mijn bed af. 'Nog 3 uur te vroeg dus om op te staan' zeg ik en kom zuchtend overeind. Hij grijnst enkel en raapt wat kleren bij elkaar om vervolgens uit mijn kamer te verdwijnen.

In mijn kleerkast zoek ik ook naar wat kleren en plof terug in mijn bed als hij nog niet klaar is.

Als hij klaar is ga ik naar de badkamer en maak me klaar. 'Kom we gaan naar beneden' zeg ik en we denderen de trap af.

Zo te zien zijn mam en pap niet thuis. 'Wat wil je hebben voor te eten?' Vraag ik en neem alvast een tas voor mij. 'Ik hoef niks' zegt hij dan en wiebelt wat op zijn benen.

'Je gaat wel wat eten Jens' zeg ik en trek mijn wenkbrauw op. 'Ik heb geen trek' zegt hij dan. Ik blijf hem doordringend aanstaren. 'Waarom wil je niet ontbijten?' Vraag ik uiteindelijk.

Hij haalt zijn schouders op. 'Thuis deed ik dat ook nooit' hoor ik hem zacht zeggen. 'Maar je bent nu hier, je hebt wel echt elke dag je ontbijt nodig' zeg ik bezorgd.

Hij laat zijn schouders hangen en komt aan de tafel zitten waardoor ik glimlach. Ik zet alles klaar en als we eten ga ik wat op mijn gsm zitten.

Bijna heel mijn Twitter en Instagram staat vol van wie die voet is. Toch moet ik een zachte grinnik inhouden, al deze vragen over een simpele voet.