That Boy

47. Liam

We openen de deur van Jens zijn kamer, net zagen we nog een dokter binnen stappen. 'Zou er iets zijn?' Vraag ik bezorg aan mam. Ze haalt haar schouders op en word gebeld. 'Het is je vader, ik zie je thuis wel vertel of er iets was' zegt ze gehaast en neemt op terwijl ze weg stapt.

Ik knipper een aantal keer met mijn ogen en open de deur en wat ik dan zie, ik kan mijn eigen ogen niet geloven. Hij is wakker!

'Jens, je bent echt wakker' zeg ik blij en sluit de deur achter me. 'Euh wie ben je?' Vraagt hij en zijn ogen flitsen alle kanten op. Mijn mond zakt lichtjes open en kijk naar de dokter die zijn papier er bij neemt en er wat op krabbelt.

'Wat weet je nog allemaal over jezelf?' Vraagt de dokter en houd zijn pen gereed. 'Ik heet Jens, ik ben 17. Ik, euhm mijn ouders zijn uit elkaar en verder heb ik niet echt familie meer. Ik word gepest op school.' Alles komt er traag en met moeite uit en ik heb echt medelijden met hem.

'Je weet niet wie deze jongen is?' Vraagt de dokter en traag schud hij zijn hoofd. 'Alles komt terug hoor geen zorgen' zegt de dokter en draait hem nu naar mij toe. 'Om hem he stimuleren kun je wat over jezelf vertellen en misschien enkele leuke gebeurtenissen die jullie samen hebben' zegt de dokter en ik knik. 'Zal ik doen' zeg ik zacht.

Vervolgens verlaat de dokter zijn kamer en is er een stilte die best ongemakkelijk is. 'Ik ben dus Liam' begin ik. 'Ik ben ook 17jaar, we zitten samen op school, we zijn vrienden geworden en hebt je geheim verteld. Dan hebben we het aan mijn moeder verteld en we hebben jou geholpen' zeg ik en Jens weet duidelijk niet hoe hij moet reageren.

'Nu zijn we eigenlijk op vakantie' zeg ik en hij fronst zijn wenkbrauwen. 'Ik ben met jou op vakantie?' Vraagt hij verward. 'Ja samen met mijn ouders' zeg ik en zijn mond vormt zich tot een 'o'. 'Ik zal je maar even alleen laten' zeg ik als er weer een stilte valt. Hij knikt dankbaar en ik verlaat zuchtend zijn kamer.

Ik wandel op mijn gemak naar het vakantiehuis en probeer zo min mogelijk aan Jens te denken. Als ik bij het huisje aankom sta ik stil want ik hoor mijn ouders tot buiten roepen tegen elkaar. Ik laat mijn schouders hangen en ga achter het muurtje zitten. Wanneer zal alles weer normaal worden?