44. Jens

337 16 5
                                    

Het enige wat ik momenteel zie is zwart. Zwart, zwart en nog eens zwart. Vaag ben ik me bewust dat ik in het ziekenhuis lig. Maar lang blijf ik me niet bewust zijn want ik val weg, naar waar weet ik niet.

Met een kleine chock word ik weer "wakker". Nog steeds is zwart het engiste dat ik zie. Ik hoor schuifelende voeten en hoor iemand zuchten. 'Mam, wanneer word Jens wakker?' Hoor ik iemand vragen. Jens? Wie is Jens? Vast iemand die hier ook ligt.

'Ik weet het niet jongen, ik hoop ook dat het vlug is' hoor ik een vrouw zeggen. Iemand pakt mijn hand en geeft er een klein kneepje in, wie is dit? Waarom kan ik geen kneepje teruggeven?

Inwendig zucht ik, ik wil hier niet meer zijn. Het is zo een vreemd gevoel dat je bewust bent van alles rondom jou maar dan toch weer niet helemaal bewust zijn.

'Liam kom we gaan weer naar ons vakantiehuis' hoor ik dezelde vrouw als daarnet zeggen. 'Mam mag ik nog 5 minuten bij Jens blijven?' Vraagt de jongen met een smekende stem. Ik hoor een zucht en vervolgens een stoel die naar achter schuift. 'Niet langer dan 5 minuten' zegt ze mompelend.

Een deur gaat open en dicht en vervolgens is het even stil. 'Jens' zegt de jongen die volgens mij Liam heet. 'Toen ik je daar zag liggen brak mijn hart' zegt hij zacht en neemt mijn hand vast. 'En ik werd helemaal kwaad als ik zag wie je dit heeft aangedaan, ik heb hem meteen zijn lesje geleerd' zegt hij en aan zijn stem merk ik dat hij kwader word.

'Ik hoop als ik morgen terug kom dat je wakker bent Jens, ik hoop het met heel mijn hart' zegt hij en ik hoor hoe hij opstaat. Vervolgens is het muisstil en ik vraag me af wat hij doet.

Vervolgens voel ik een lichte druk op mijn lippen en laat hij mij heel verward achter.

Sorry dat het zolang duurde mensen! Zelfs na een week doet het nog super veel pijn.. dus een goude tip, zorg dat je vingers nergens tussen komt de zitten😌

That BoyWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu