That Boy

50. Jens

Verveeld lig ik op het bed, het is hier dodelijk saai. Ik kijk op als de deur word opengedaan maar zak meteen terug als ik zie dat het de dokter is. Hij doet een paar testjes en begint dan op een papier te krabbelen. 'Zo, jij mag straks het ziekenhuis al verlaten jongen' zegt hij en ik knik. Hoe zal dat verlopen? Als hij weer weg is valt er meteen een stilte en ik zucht diep. Ik ga voorzichtig rechtop zitten en trek het laken over mijn schoot. Alles doet nog steeds zo een pijn, vooral mijn schouders en nek.

Ik besluit dat ik even naar een kamer ga want ik word hier helemaal gek. In voorzichtige passen ga ik naar de deur en zucht vermoeid. Ik open de deur die heel lichtjes piept en sluit die achter mij weer.

Ik begeef me naar de bali en kijk wat rond. Ik laat mijn schouders hangen en besluit terug te gaan naar mijn kamer, ik heb hier toch niets te zoeken. Net als ik terug lig hoor ik twee kleine klopjes. 'Ja?' zeg ik vragend en de deur word opengedaan.

'O hey' zeg ik een beetje ongemakkelijk als ik terug denk aan wat de vrouw van gisteren zei. 'Hey, weet je al wie ik ben?' vraagt hij en ik knik. 'Ik weet dat je Liam heet' zeg ik en hij glimlacht en gaat bij het voeteinde zitten.

Ik kijk hem in stilte aan terwijl hij vragend mijn richting uitkijkt. Maar al snel kijkt hij weg ls zhet geluid van zijn telefoon afgaat. 'Een bericht van mam, ik heb Jens gezegd dat je zijn vriendje bent, lachende smiley, knipogende smiley' zegt Liam en trekt zijn wenkbrauwen omhoog.

'Jens, dat is niet waar.' zegt hij dan. 'Mijn moeder houd er van om geintjes uit te halen' zegt hij en ik knik opgelucht. 'Euhm ik mag straks het ziekenhuis verlaten' zeg ik en hij springt overeind. 'Echt? Dat is geweldig' zegt hij en gaat met een brede glimlach terug zitten. 'Ik stuur mam wel dat ze wat spulletjes moet komen brengen' zegt hij en begint meteen druk te typen op zijn telefoon.

'Geregeld, ze is hier over een kwartiertje' zegt hij en ik knik, vervolgens valt er een stilte. 'Euhm kijk ik vind het echt rot dat ik je nu niet herinner, je lijkt me een toffe gast' zeg ik en hij glimlacht zwak. 'Ach je geheugen komt toch terug' zegt hij en ik knik 'Ja het is vrijwel zeker dat ik het terug krijg.'

Algauw is er een kwartier voorbij en komt de vrouw, Karen, naar binnen gestapt. 'Dag Jens' zegt ze en forceert een glimlach. Ze legt een rugzak op mijn bed en beleefd zegt ik 'dankjewel'. 'Ik wacht buiten wel' zegt ze en stuurt Liam een woedende blik. Ik zie hoe hij zijn schouders laat hangen en ik vraag me af of het een slim idee zou zijn als ik ernaar vraag.

Ik besluit dat ik er voorlopig mijn mond over houd en ritst de rugzak open. Ik haal alles eruit en trek het belachelijk ziekenhuisjurkje uit. Geen zorgen ondergoed had ik wel nog aan. Ik wil mijn shirt aandoen maar ik kan mijn armen niet zo goed opheffen door de pijn.

Liam die het gelukkig ziet helpt me met aankleden, het was toch een beetje genant. Hij ritst de rugzak dicht en zwiert die over zijn rug. 'Kun je stappen?' vraagt hij en ik knik 'maar wel niet zo snel' zegt ik en hij haalt zijn schouders op. 'Alles op zijn tijd.' zegt hij en ik grinnik kort. Met trage passen gaan we naar de deur en verlaten zou het ziekenhuis, ondertussen had Karen de papieren geregeld dus zijn we daar ook al vanaf. Op naar huis of hoe je het ook kan noemen.

Iets langer hoofdstuk omdat we al aan hoofdstuk 50 zitten!