Το αγόρι της διπλανής πόρτας #WattFunGr

Κεφάλαιο 43

Χριστίνας POV

"Κοιμάσαι μωρό μου? ο Μιχάλης με πλησίασε και τον κοίταζα με φόβο και απελπισία γνωρίζοντας πως συνήθως δεν ακολουθεί τίποτα καλό όταν με αποκαλεί 'μωρό'.

"Τι θες πάλι Μιχάλη?" ο τόνος της φωνής μου ήταν ήρεμος γιατί προσπαθούσα να του δείξω πως δεν τον φοβάμαι.

"Τίποτα μωρό μου, μην ανησυχείς" μου χαμογέλασε αλλά όχι γλυκά. Ένα χαμόγελο που σου εκπέμπει ανρητικό συναίσθημα και κάνει το στομάχι σου να ανακατεύεται.

"Δεν είμαι το μωρό σου εντάξει?" ήθελα να το ξεκαθαρίσω.

"Αλλά θα ευχόσουν να είσαι" χαμογέλασε στραβά και μου ήρθε εμετός.

"Σε χώρισα πριν καιρό γαμώτο! Γιατί δεν μπορείς να δεχτείς το γεγονός ότι αγαπώ τον Άρη? Σου είναι πολύ δύσκολο να με αφήσεις ήσυχη και να σταματήσεις να μπλέκεσαι στην ζωή μου πάλι?" πήρα μια βαθιά ανάσα και την κράτησα προσπαθώντας να ηρεμήσω και έκλεισα για λίγο τα μάτια μου ελπίζοντας πως όταν θα τα ανοίξω πάλι, όλα θα είναι πίσω στο κανονικό και όλα αυτά θα είναι ένα κακό όνειρο, ένας εφιάλτης. Θέλω να ξυπνήσω στο κρεβατάκι μου, δίπλα στον Άρη και όταν σηκωθούμε να φτιάξουμε καφέ, να μαγειρέψουμε και να έρθει πίσω μου να με αγκαλιάσει, να με φιλήσει στον λαιμό και να με ρωτήσει τι έχουμε για πρωινό. Μετά θα σερβίρω το πρωινό και θα φάμε μαζί και θα τελειώσει όπως πάντα πρώτος και θα μείνει να με κοιτάζει μέχρι να τελειώσω και εγώ και να μου πει πόσο όμορφη είμαι όταν τα μαλλιά μου είναι ανάκατα, χωρίς make up και με τις πιτζάμες μου. Μετά θα πάρει τα πιάτα μας και θα τα πλύνει αφού δεν με αφήνει ποτέ να τα πλύνω εγώ. Ενώ θα πλένει τα πιάτα θα βάλω δυνατή μουσική και θα αρχίσω να τραγουδώ και να χορεύω.

Άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου και αντιλήφθηκα πως ακόμα είμαι σε αυτό το απαίσιο μέρος και μπροστά μου στέκεται αυτό το φριχτό άτομο που μισώ τόσο πολύ. Κούνησα το κεφάλι μου για να επανέλθω στην πραγματικότητα και τότε αντιλήφθηκα ότι δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλα μου και τα σκούπισα.

"Αρκετά έκανες. Ήδη με πλήγωσες πολύ. Τώρα άσε με να φύγω" ο τόνος μου ήταν σιγανός αφού δεν είχα την δύναμη πλέον να θυμάσω, ήξερα πως αν έλεγα κάτι παραπάνω θα ξεσπούσα σε κλάματα ενώ η φωνή ήδη έτρεμε.

"Όχι ακόμα. Δεν τελείωσα. Ακόμα ένα βίντεο και τότε θα το σκεφτώ" η λέξη 'βίντεο' με έκανε να ριγήσω ξυπνώντας όλους τους μύες του κορμιού μου που με έκαναν να θέλω να τρέξω μακριά, αλλά κάτι με σταματούσε. Τα σχοινιά γύρω απο τα χέρια και τα πόδια μου ήδη μου έκαναν πληγές.